บุญที่เราทำนั้นจะติดตัวเราเป็นเงาตามตัวไปทุกภพทุกชาติจนกว่าจะถึงที่สุดแห่งธรรม
บุญเป็นบ่อเกิดแห่งความสุขและความสำเร็จในชีวิตทุกระดับตั้งแต่ปุถุชนจนกระทั่งเป็นพระอริยเจ้า
บุญ คือ ที่พึ่ง คือ ทุกสิ่งที่อยู่เบื้องหลังความสุขและความสำเร็จในชีวิตของเรา ไม่ว่าจะเป็นมนุษย์ เป็นเทวดาก็ตามต้องอาศัยบุญ หรือแม้พระสัมมาสัมพุทธเจ้าก็ทรงอาศัยบุญบารมีจึงทำให้ตรัสรู้เป็นพระสัมมาสัมพุทธเจ้าได้
บุญทำมากก็ได้มาก ทำปานกลางก็ได้ปานกลาง ทำน้อยก็ได้น้อยลดหย่อนกันลงมา
มีบุญมากอุปสรรคในชีวิตก็น้อย มีบุญน้อยอุปสรรคในชีวิตก็มาก
เพราะฉะนั้น เราควรสั่งสมบุญเอาไว้ให้เต็มที่ สิ่งที่เรานำออกด้วยการบริจาคฝากฝังไว้ในพระพุทธศาสนานี้ คือ สิ่งที่เป็นของเราที่จะติดตามเราไปทุกภพทุกชาติอย่างแท้จริง สิ่งใดที่เรายังไม่ได้นำออกด้วยการบริจาคฝากฝังไว้ในพระพุทธศาสนาก็ยังไม่ได้ชื่อว่า เป็นของเราอย่างแท้จริง เราจะได้ครอบครองเหมือนอยู่ชั่วคราวเท่านั้น เพราะการชิงช่วงช่วงชิงนั้นเกิดขึ้นตลอดเวลา ถ้าเราไม่ชิงช่วงมาสร้างบารมีก่อน ก็อาจจะถูกช่วงชิงให้สมบัตินั้นกระจัดกระจาย ถูกใช้ไปในทางอื่นที่ไม่เป็นสาระแก่นสาร เมื่อไม่ใช้สร้างบุญก็ต้องไปใช้ทำอย่างอื่น เพราะเราจะต้องใช้มันตลอดเวลา
บัณฑิตนักปราชญ์รู้ว่า เกิดมาในโลกนี้เกิดมาเพื่อสร้างบารมี โลกนี้ไม่ใช่ที่เสวยบุญ ไม่ใช่มาคอยกินบุญเก่า แต่เป็นที่สร้างบารมี สุคติโลกสวรรค์นั่นแหละเป็นที่เสวยผลบุญ
เมื่อเราทำบุญก็ต้องรอระยะเวลาให้บุญส่งผลบ้าง บางทีระหว่างที่บุญกำลังจะส่งผลอยู่ วิบากกรรมมันมาตัดรอน คือ มาให้ผลก่อน ก็อย่าได้ท้อใจ อย่าได้น้อยใจว่า ปัจจุบันเราทำบุญไว้ตั้งเยอะ ทุ่มเททำโดยเอาชีวิตจิตใจเป็นเดิมพัน แต่ทำไมบุญถึงยังส่งผลไม่เต็มที่ กลับมีอุปสรรคต่างๆ นานาในชีวิต บุญไม่เห็นช่วยเราเลย อย่าท้อใจ อย่าน้อยใจ และอย่าคิดอย่างนั้น อย่าคิดอย่างผู้ที่ไม่รู้
บุญที่เราทำไม่ได้หายไปไหน กำลังช่วยแก้ไขอยู่ตลอดเวลา แต่วิบากกรรมที่เราทำมาจากชาติในอดีตมันตามมา ถ้าบาปอกุศลแรงกล้า มันก็ให้ผลก่อน แต่บุญก็ช่วยผ่อนหนักให้เป็นเบา เบาก็ให้หายไป บุญช่วยอยู่ตลอดเวลา มันชิงช่วงช่วงชิงต่อสู้กันอยู่ระหว่างธรรมะกับอธรรม ตลอดเวลาทุกอนุวินาที
เพราะฉะนั้น อย่าท้อใจว่า เราทำบุญมากขนาดนี้แล้วทำไมวิบากกรรมถึงยังมาให้ผลก่อน ยิ่งเจออย่างนี้ต้องยิ่งมีกำลังใจสู้ว่า บุญที่เราทำ ที่เราคิดว่ามากแล้ว แต่เมื่อไปเทียบกับวิบากกรรมที่ไปทำมานั้นมันมากกว่า เพราะฉะนั้นเมื่อเกิดเหตุอย่างนี้ อย่าท้อใจ อย่าน้อยใจ ต้องยิ่งสร้างบุญให้หนักขึ้น
ถ้าไม่มีทรัพย์ในการสร้างบารมี เราก็มีวิธีที่จะทำให้ทางมาแห่งบุญเกิดขึ้น เราก็รักษาศีล ศีล ๕ ศีล ๘ หรือเจริญ
ภาวนาไป แทนที่จะกลุ้มใจ ก็ทำใจให้ชุ่มด้วยบุญที่เรานึกถึงนั้น
แล้วก็ใช้ปากของเราไปชักชวนคนให้มาสร้างบุญบารมี
ใครจะถากถางว่า เธอทำบุญเยอะ ไม่เห็นบุญช่วยเธอเลย กลับมีทุกข์เสียอีก แล้วเธอมาชวนฉันให้สร้างบุญ เดี๋ยวฉันก็จะเป็นอย่างเธอ แม้จะเจอข้อถากถางอย่างไร ก็อย่าไปวิตกกังวล ทำต่อไปนะลูกนะ
เมื่อกำลังทรัพย์ไม่พอที่จะทำทานอย่างเต็มที่ เราก็ทำเท่าที่จะทำได้ โดยเฉพาะการรักษาศีล การเจริญภาวนา เราสามารถรักษาได้ตลอดเวลา การเจริญภาวนาฝึกใจให้หยุดให้นิ่งเพื่อไปหาความสุขภายใน ไปหาบุญภายในที่จะมาช่วยแก้ไขวิบากกรรม อุปสรรคนานาในชีวิต อกุศลกรรมที่เราทำไว้ติดอยู่ตรงกลาง เป็นดวงดำมืดสนิททีเดียว บางช่วงก็ยาว บางช่วงก็สั้น ยิ่งเราหยุดเรานิ่งความสว่างภายในเกิดขึ้น ความมืดก็เจือจางไป ไอ้ที่ดำมันก็จะค่อยๆ ใสขึ้น สว่างขึ้น จนกระทั่งหมดไปในที่สุด
แม้จะสูญเสียทรัพย์แต่เรายังมีสมบัติใหญ่อยู่กับตัวเรา คือ ร่างกายกับจิตใจ และก็ศูนย์กลางกายฐานที่ ๗ เรายังมีเนื้อ มีหนัง มีแขน มีขา มีใจ มีศูนย์กลางกาย เราก็หยุดลงไปตรงกลาง หยุดเข้าไปเรื่อยๆ เหมือนขุดหาตาน้ำ ขุดตื้นๆ น้ำมันไม่ไหล ก็ขุดลึกลงไปอีก เดี๋ยวน้ำมันก็ไหล หยุดตื้นๆ มันยังไม่พ้นวิบากกรรมก็หยุดในหยุดให้หนักเข้าไป เดี๋ยวเราก็จะพ้นวิบากกรรมนั้น ต้องทำอย่างนี้นะลูกนะ ถึงจะถูกหลักวิชชา
เพราะฉะนั้น นักสร้างบารมีต้องเข้มแข็ง ต้องใช้สติกับปัญญาของเรา อย่าไปท้อแท้ อย่าท้อถอย อย่าน้อยอกน้อยใจ วิตกกังวล คิดว่าบุญไม่ช่วยเรา เราทำมาตั้งเยอะ อย่าไปคิดอย่างนั้น คิดผิดแล้วคิดใหม่ได้ เรายังมีเนื้อมีหนังมีกายมนุษย์อยู่ ความคิดที่ผ่านไปแล้วก็แล้วไป แต่เดี๋ยวนี้ คิดใหม่ พูดใหม่ ทำใหม่ สักวันหนึ่งจะเป็นวันแห่งชัยชนะของเรา
๒ ธันวาคม พ.ศ. ๒๕๔๔
พระธรรมเทศนา โดย หลวงพ่อธัมมชโย (คุณครูไม่ใหญ่)
ที่มา https://www.dhamma01.com/book/90
ต้นฉบับ หนังสือ เล่ม 1 สิ่งที่ต้องสั่งสมคือบุญกุศล
กลับสู่
สารบัญ หนังสือคำสอนครูไม่ใหญ่