ดวงประทีป แห่งพระพุทธศาสนา
การที่ลูกทุกรูปได้มาบวชในคราวนี้ มาด้วยบุญเก่าที่สั่งสมมาดีแล้วในอดีตชาติได้จังหวะส่งผล ให้ทิ้งทุกอย่าง วางทุกสิ่ง แล้วก็มาบวช
บวชแล้วก็ได้มาฝึกตน ทนหิว บำเพ็ญตบะ เป็นพระแท้ กระทั่งอยู่รับกฐิน เดินธุดงค์ ไปพัฒนาวัดร้างเป็นวัดรุ่ง แล้วก็มาสู่ภารกิจที่สำคัญ คือ การเดินธรรมยาตรา กตัญญูบูชาแด่พระเดชพระคุณหลวงปู่ พระผู้ปราบมาร ในเส้นทางที่ท่านเคยเดินมาก่อน สมัยที่ท่านยังมีชีวิตอยู่ ลูกได้มาสู่โครงการนี้ทั้งหมด มาด้วยบุญบารมีเก่าที่สั่งสมไว้ แล้วก็มาเพิ่มเติมใหม่
ณ ช่วงเวลานี้เป็นช่วงรอยต่อที่สำคัญ เมื่อชาวพุทธถูกกระแสโลก กระแสสื่อ กระแสสารพัดทั้งหมดมาจากทุกทิศทุกทาง ทำให้ห่างเหินจากพระพุทธศาสนา ศรัทธาเริ่มคลอนแคลน ไม่มั่นคง ไม่เหนียวแน่นเหมือนสมัยปู่ย่าตายาย จังหวะนี้จึงเป็นจังหวะที่ลูกจะต้องไปทำหน้าที่เป็นผู้ให้แสงสว่าง ฉุดให้ทุกคนออกจากความมืด มาสู่ความสว่าง มาสู่ความถูกต้องและดีงาม ให้กลับมาเคารพรักในพระรัตนตรัย ในพระพุทธศาสนา อย่างน้อยก็ให้เหมือนกับปู่ย่าตายายบรรพบุรุษที่ผ่านมา หรือยิ่งกว่านั้น
<< ทุกย่างก้าว คือ ย่างแก้ว >>
การเดินธรรมยาตรากตัญญูบูชาในคราวนี้ มีความสำคัญอย่างยิ่ง ลูกจะต้องไปเดินในฐานะที่เป็นเนื้อนาบุญที่แท้จริง แม้ยังไม่ได้เป็นพระอริยเจ้า ยังไม่ได้เป็นพระอรหันต์ก็ตาม แต่ข้อวัตรปฏิบัติ ทุกกิจวัตรกิจกรรมจะต้องเป็นสมณะแท้ พุทธบุตรแท้ จะต้องฝึกตน ทนหิว บำเพ็ญตบะ เป็นพระแท้ตลอด จนมีความรู้สึกปลื้มปีติใจ สุขใจ ภาคภูมิใจในตัวของเราว่า เราทำได้ เราเป็นพระแท้ได้ เป็นเนื้อนาบุญได้
เวลาออกเดินธรรมยาตรา ทุกย่างก้าวก็เป็นการบำเพ็ญสมณธรรม ย่างก้าวก็จะเป็นย่างแก้ว เราก็เดินตามปกติของเรา แค่เปลี่ยนอิริยาบถจากนั่งสมาธิมาเป็นเดินทำสมาธิ คือ ข้างนอกเคลื่อนไหว ข้างในหยุดนิ่ง ทุกย่างก้าวก็เป็นย่างแก้ว ใจเรานิ่งอยู่ตรงกลางกายของเราที่เราฝึกกันมาอย่างดีแล้ว
ถ้าเราเดินอย่างมีปีติสุขหล่อเลี้ยงใจ ความรู้สึกว่า เราเป็นเนื้อนาบุญที่แท้จริง มันจะองอาจ สง่างาม ซึ่งเป็นไปเอง เราจะเป็นแหล่งแห่งเนื้อนาบุญที่จะโปรดมนุษย์เทวดาทั้งหลายให้พ้นจากความทุกข์ทรมานของชีวิต ปิดประตูอบาย เปิดประตูสวรรค์ แล้วก็มีสุขในปัจจุบัน ดับทุกข์ได้ มีใจรักพระพุทธศาสนา บุญเกิดขึ้นจากตัวเราถึงตัวเขา ถึงหมู่ญาติที่เขาละโลกไปแล้ว ถึงชาวสวรรค์ ถึงทุกผู้ทุกคนทุกตนที่ดูแลเราอยู่ นี่จึงเป็นเรื่องที่สำคัญ
ลูกจะมีปีติสุขทุกย่างก้าวเลย เดินเหินไปเหมือนจะเลื่อนลอยไปในนภากาศ เพราะฉะนั้นการฝึกตนในตอนนี้ก่อนเดินธรรมยาตราจึงมีความสำคัญอย่างยิ่ง หากเราฝึกจนมีประสบการณ์ภายในที่ดี ตั้งแต่ตัวโล่ง โปร่ง เบา สบาย ตัวยืด ขยาย ตัวย่อ มีแรงดูด มีความสุข เห็นแสงสว่าง หรือเห็นภาพภายในได้แล้ว เดินธรรมยาตราจะมีความปลื้มปีติสุข ระยะทางที่ไกลเหมือนใกล้จนเราไม่คำนึงถึงเลย จะเดินไปไกลจนกระทั่งสุดขอบโลกนี้ก็ยังได้ เพราะเราไม่ได้คำนึงถึงเรื่องนั้น
“พลังอยู่ที่ใจหยุด ถ้าเผลอหลุด มันก็ทรุดหมดแรง”
ถ้ามีประสบการณ์ภายในดังกล่าวอย่างนี้ได้ การเดินก็จะองอาจ สง่างาม เป็นเนื้อนาบุญ เป็นที่ตั้งแห่งศรัทธา เหมือนกระถางธูปที่เขาไว้ปักธูปจุดบูชา ตัวเราเป็นประดุจกระถางธูป เป็นที่ตั้งแห่งศรัทธา โยมเขาเห็น เขาก็มีศรัทธา เขาเอาศรัทธามาตั้งไว้ที่เรา เหมือนเอาธูปมาปักไว้ในกระถาง บุญก็เกิดขึ้นกับทั้งเราและทุกๆ คน นี่จึงเป็นเรื่องที่สำคัญ
โดยเฉพาะการเดินในเส้นทางพระผู้ปราบมาร เหมือนเราเดินตามรอยเท้าของท่าน ที่ท่านเดินทางมาก่อนในสมัยที่ท่านยังมีชีวิตอยู่ บารมีจะเกิดขึ้นกับเราอย่างมากมาย เราจะอยู่ในสายตาของท่าน ที่ดูเราอยู่ตรงกลางกายของท่าน กลางกายของท่านจะมีองค์พระที่มีอานุภาพมากซ้อนมานับไม่ถ้วน ท่านก็จะเอาเราทั้งหมดไปไว้ในกลางท่าน ถ้าใจเราไม่หลุดจากท่าน เราก็จะได้บุญเต็มที่ เห็นท่านตลอดอย่างนี้ หรือเห็นประสบการณ์ภายในดังกล่าวตลอด บารมีพิเศษก็จะเกิดขึ้น
๑๖ ธันวาคม พ.ศ. ๒๕๕๘
พระธรรมเทศนา โดย หลวงพ่อธัมมชโย (คุณครูไม่ใหญ่)
ที่มา https://www.dhamma01.com/book/92
ต้นฉบับ หนังสือ เล่ม 3 ชีวิตสมณะ ผู้เห็นภัยในวัฏสงสาร
กลับสู่
สารบัญ หนังสือคำสอนครูไม่ใหญ่