ธรรมะเพื่อประชาชน

มโหสถบัณฑิต ตอนที่ ๕ ( พิสูจน์ชายชู้ )       สิ่งที่เป็นบ่อเกิดแห่งความสุข และความสำเร็จในชีวิตของเราทุกคน มีเพียงสิ่งเดียวเท่านั้นคือบุญ บุญจะเป็นเครื่องสนับสนุนให้เราได้บรรลุวัตถุประสงค์ของการเกิดมาเป็นมนุษย์ โดยทำให้เป็นผู้ที่สมบูรณ์พร้อมด้วยรูปสมบัติ ทรัพย์สมบัติ คุณสมบัติ มีโอกาสทำทาน รักษาศีล เจริญภาวนาอย่างเต็มที่ ได้ประพฤติปฏิบัติธรรมตามคำสอนของพระบรมศาสดา จนกระทั่งมีดวงตาเห็นธรรม ได้บรรลุมรรคผลนิพพาน ทั้งหมดนี้ต้องอาศัยบุญทั้งสิ้น  มีวาระธรรมภาษิตใน ขุททกนิกาย ชาดก ความว่า     “คนพาลกระทำกรรมอันชั่วช้า ก็สำคัญว่าสิ่งนั้นเป็น  สิ่งประเสริฐ มองเห็นแต่เพียงประโยชน์ในโลกนี้เท่านั้น   ไม่เห็นประโยชน์ในโลกหน้า ต้องได้รับเคราะห์กรรมในโลกทั้งสอง ข้าพระพุทธเจ้าเห็นข้อความแม้นี้ จึงกราบทูลว่า คนมีปัญญาเท่านั้นประเสริฐ คนโง่เขลาเบาปัญญาถึงแม้จะมียศตำแหน่ง ก็หาประเสริฐไม่”     คำว่าคนมีปัญญา ในที่นี้ หมายถึง ปัญญาที่สามารถ  ตรองเห็นความเป็นจริงของชีวิต และหยั่งรู้ได้ลึกซึ้ง เชื่อมั่นว่าโลกหน้ามีจริง เชื่อในกฎแห่งกรรมว่า ทำดีได้ดี ทำชั่วได้ชั่ว เข้าใจแจ่มแจ้งในเรื่องของบุญบาป ซึ่งไม่มีในตำราทั่วๆ ไปตามมหาวิทยาลัยต่างๆ เหมือนที่รํ่าเรียนกันในทางโลก แต่ต้องศึกษาในทางพระพุทธศาสนาเท่านั้น จึงจะรู้แจ้งได้ …

มโหสถบัณฑิต ตอนที่ ๕ ( พิสูจน์ชายชู้ ) Read More »

 มโหสถบัณฑิต ตอนที่ ๖ ( ผู้ผดุงความยุติธรรม )     การประพฤติปฏิบัติธรรมเป็นสิ่งสำคัญที่สุด สำหรับตัวเราเองและมวลมนุษยชาติ ผู้มีธรรมะเป็นอาภรณ์ จะเป็นที่รักของมนุษย์และเทวดาทั้งหลาย อาภรณ์ภายนอกอันมีค่าไม่ใช่เครื่องวัดคุณค่าของคน บุคคลใดมีธรรมะเป็นอาภรณ์ จะเป็นบุคคลผู้มีคุณค่า ธรรมะจะเป็นอาภรณ์ชั้นเลิศ เป็นที่พึ่งให้กับตัวของเราได้ตลอดเวลา แม้คนอื่นก็เคารพเลื่อมใส  ดังนั้น ธรรมะจึงเป็นอาภรณ์อมตะประดับคู่กายคู่ใจที่มั่นคงที่สุด ที่จะติดตามตัวเราไปทุกภพทุกชาติ ให้หมั่นประพฤติปฏิบัติธรรมกันให้มากๆ จะได้เป็นเจ้าของสมบัติอันลํ้าค่านี้กัน พระสัมมาสัมพุทธเจ้าตรัสไว้ใน ขุททกนิกาย ธรรมบทว่า “น เตน โหติ ธมฺมฏฺโฐ     เยนตฺถํ สหสา นเย โย จ อตฺถํ อนตฺถญฺ จ     อุโภ นิจฺเฉยฺย ปณฺฑิโต อสาหเสน ธมฺเมน     สเมน นยตี ปเร ธมฺมสฺส คุตฺโต เมธาวี     ธมฺมฏฺโฐติ ปวุจฺจติ     บุคคลไม่ชื่อว่าตั้งอยู่ในธรรม …

มโหสถบัณฑิต ตอนที่ ๖ ( ผู้ผดุงความยุติธรรม ) Read More »

มโหสถบัณฑิต ตอนที่ ๗ ( ยอดนักสังเกต )     จิตใจเป็นศูนย์รวมของความรู้สึกนึกคิดทั้งมวล เป็นบ่อเกิดแห่งคำพูด และการกระทำทั้งหลาย ปกติใจของคนเรานั้นจะใสสะอาดบริสุทธิ์ แต่เพราะมีกิเลสเข้ามาครอบงำ จึงทำให้เกิด ความเศร้าหมองไม่ผ่องใส เปรียบเสมือนกับน้ำซึ่งมีปกติใสสะอาด แต่ที่ขุ่นมัวไปเพราะมีสิ่งเจือปน น้ำจะกลับใสดังเดิมได้ เราต้องทำให้สิ่งที่เจือปนอยู่นั้นเกิดการตกตะกอน ใจก็เช่นเดียวกัน   ถ้าอยากจะให้บริสุทธิ์ผ่องใส ต้องเจริญสมาธิภาวนา ทำใจให้หยุดนิ่ง จะได้ขจัดกิเลสอาสวะที่ปนเป็นให้หมดไป พระสัมมาสัมพุทธเจ้าตรัสไว้ใน สังยุตตนิกาย สคาถวรรคว่า “สีลํ ยาว ชรา สาธุ    สทฺธา สาธุ ปติฏฺฐิตา ปญฺญา นรานํ รตนํ    ปุญญํ โจเรหิ ทูหรํ     ศีลยังประโยชน์ให้สำเร็จจนกระทั่งชรา ศรัทธาตั้งมั่นแล้วยังประโยชน์ให้สำเร็จ ปัญญาเป็นรัตนะของนรชนทั้งหลาย บุญอันโจรลักไปไม่ได้”     ศีลเป็นเบื้องต้น เป็นที่ตั้งแห่งคุณความดีทั้งหลาย ช่วยทำให้สมาธิตั้งมั่น สมาธิจะทำให้เกิดปัญญา รวมทั้งศรัทธาที่  ตั้งมั่นไม่หวั่นไหวในพระรัตนตรัย จะส่งผลใหญ่ให้ได้สวรรค์สมบัติ และนิพพานสมบัติ เราคงได้เรียนรู้กันเป็นประจำ จากการที่ได้นำตัวอย่างมาแสดงเป็นอุทาหรณ์สอนใจ …

มโหสถบัณฑิต ตอนที่ ๗ ( ยอดนักสังเกต ) Read More »

มโหสถบัณฑิต ตอนที่ ๘ ( แก้ปมปริศนา )     ขึ้นชื่อว่าทุกข์ ไม่มีใครที่อยากจะพบเจอ มนุษย์ทุกคนในโลกล้วนปรารถนาความสุขกันทั้งนั้น ต้องการแสวงหาสิ่งที่เป็นสรณะอันแท้จริง การที่จะหลุดพ้นจากความทุกข์ พบกับความสุขล้วนๆได้นั้น ต้องอาศัยตัวของเรา พึ่งตัวเรา อตฺตา หิ อตฺตโน นาโถ คือ พึ่งตัวเองเท่านั้น ต้องลงมือปฏิบัติธรรม จนใจหยุดนิ่งเกิดความรู้แจ้งภายใน เข้าถึงพระธรรมกายอันเป็นที่พึ่งที่ระลึกที่แท้จริง พระสัมมาสัมพุทธเจ้าตรัสไว้ใน ชราสูตรว่า “นตฺถิ ปญฺญาสมา อาภา  แสงสว่างเสมอด้วยปัญญาย่อมไม่มี”     แสงสว่างแห่งดวงปัญญา ถ้าจะพูดให้เข้าใจอย่างลึกซึ้งในภาคปฏิบัติ ต้องลงมือปฏิบัติธรรมเจริญสมาธิภาวนา จนกว่าจะพบแสงสว่างภายใน เพราะปัญญาเป็นแสงสว่าง ที่ขจัดความมืดหรือความไม่รู้ให้หมดไป ถ้าเราหยุดใจได้ถูกส่วน จะพบกับดวงปัญญา ดวงปัญญาของกายแต่ละกาย ตั้งแต่กายมนุษย์หยาบ กายมนุษย์ละเอียด กายทิพย์ กายรูปพรหม กายอรูปพรหม จนถึงกายธรรมภายใน ล้วนมีความสว่างแตกต่างกันออกไป     เมื่อเราสามารถปฏิบัติธรรมจนเข้าถึงดวงปัญญาของกายธรรมอรหัตแล้ว จะเกิดปัญญาบริสุทธิ์ที่กว้างขวางขยายออกไปไม่มีที่สิ้นสุด ตามความละเอียดของกายธรรมที่ขยายไปอย่างไม่มีที่สิ้นสุด อยากรู้เรื่องอะไรก็รู้ได้หมด เหมือนอย่างพระบรมศาสดาของเราที่ทรงได้รับการเฉลิมพระนามว่า เป็นพระสัพพัญญู คือ …

มโหสถบัณฑิต ตอนที่ ๘ ( แก้ปมปริศนา ) Read More »

มโหสถบัณฑิต ตอนที่ ๙ ( ประลองปัญญา )     วันเวลาที่ผ่านไป ได้นำความชรามาสู่ตัวเรา ชีวิตมีเกิดขึ้น ตั้งอยู่ แล้วก็เสื่อมสลายไป สิ่งต่างๆ ในโลกนี้ ไม่ว่าจะเป็นบุตรธิดา ทรัพย์สินเงินทอง ญาติพี่น้อง ล้วนไม่อาจติดตามเราไปสู่ปรโลกได้ มีแต่กุศลผลบุญที่สั่งสมไว้ดีแล้วเท่านั้น ที่จะเป็นดังเงาติดตามตัวไป ดังนั้น เราต้องตระหนัก และแสวงหาหลัก ของชีวิต ด้วยการสั่งสมบุญบารมี รีบประพฤติปฏิบัติธรรมให้เข้าถึงที่พึ่งที่ระลึกภายใน คือ พระรัตนตรัยให้ได้ ชีวิตเราจะได้ปลอดภัย และมีความสุขไปทุกภพทุกชาติ พระสัมมาสัมพุทธเจ้าตรัสไว้ใน ขุททกนิกาย ชาดกว่า     “สัตบุรุษทั้งหลาย สรรเสริญปัญญาเท่านั้น สิริสมบัติเป็นที่ใคร่ของคนไม่ฉลาด เพราะมนุษย์ทั้งหลายยินดีในโภคสมบัติ ก็ความรู้ของท่านผู้รู้ทั้งหลาย ใครๆ ก็ชั่งไม่ได้ในกาลไหนๆ คนมีสิริสมบัติย่อมไม่ล่วงเลยคนมีปัญญาไปได้ ไม่ว่าในกาลไหนๆ”     ผู้คนส่วนใหญ่ที่เกิดมา มักปรารถนาทรัพย์สมบัติมากกว่าการแสวงหาวิชาความรู้ เพราะมองกันสั้นๆ ว่า สมบัตินอกตัวเป็นอุปกรณ์สำคัญ ที่จะทำให้ดำรงชีวิตอยู่ได้อย่างมีความสุขในภพชาตินี้ แต่วิสัยของนักปราชญ์บัณฑิต ท่านมองการณ์ไกล มองข้ามไปในภพเบื้องหน้า ท่านจึงมีข้อวัตรปฏิบัติที่ตรงกันข้าม ท่านจะขวนขวายแสวงหาปัญญาใส่ตัวให้มากที่สุด …

มโหสถบัณฑิต ตอนที่ ๙ ( ประลองปัญญา ) Read More »

มโหสถบัณฑิต ตอนที่ ๑๐ ( ต้อนรับบัณฑิตใหม่ )     ทุกคนที่เกิดมาในโลกนี้ ต่างเสาะแสวงหาสิ่งที่ดีที่สุดเพื่อตนเอง ไม่ว่าจะเป็นความสุข ปัญญา หรือที่พึ่งที่ระลึกในชีวิต สิ่งต่างๆ เหล่านี้จะสมปรารถนาได้ เมื่อเราได้พบพระรัตนตรัย หรือได้เข้าถึงพระธรรมกาย จึงได้ชื่อว่าประสบความสุข และความสำเร็จในชีวิตของการเกิดมาเป็นมนุษย์ การได้เข้าถึงพระธรรมกาย จะทำให้เราพบกับความสุขที่แท้จริง พบกับความรู้แจ้งภายใน อันเป็นปัญญาบริสุทธิ์ที่จะนำไปสู่การหลุดพ้นจากความทุกข์ทรมานทั้งหลาย หลุดพ้นจากกิเลสอาสวะ จากการบังคับบัญชาของพญามาร เป็นความรู้อันประเสริฐที่จะทำให้เราบรรลุจุดมุ่งหมายปลายทางของชีวิต คือ บรรลุมรรคผลนิพพานอันเกษม ถึงที่สุดแห่งธรรม มีวาระพระบาลีใน สัมภวชาดกว่า “ชเวน ภทฺรํ ชานนฺติ    พลิพทฺธญฺจ วาหิเย โทเหน เธนุ ชานนฺติ    ภาสมานญฺจ ปณฺฑิตํ ม้าดีรู้ได้ด้วยฝีเท้า  โคถึกรู้ได้ในคราวลากเข็น แม่โคนม รู้ได้ในคราวรีดนม บัณฑิตที่แท้จริง รู้ได้เมื่อเจรจา”     ครั้งนี้ เรามาติดตามดูการใช้ปฏิภาณไหวพริบ และวิธีการเจรจาต่อหน้ามหาสมาคมของมโหสถกันว่า จะสามารถฉายแววแห่งความเป็นบัณฑิตนักปราชญ์ต่อเบื้องพระพักตร์พระราชา และเหล่าอำมาตย์ข้าราชบริพารได้อย่างไร เรื่องดำเนินถึง  ตอนที่มโหสถบัณฑิต และท่านสิริวัฒนเศรษฐีผู้เป็นบิดา …

มโหสถบัณฑิต ตอนที่ ๑๐ ( ต้อนรับบัณฑิตใหม่ ) Read More »

เดินตามทางของบัณฑิต ตอนที่ ( ๕ )         การฝึกฝนใจให้บริสุทธิ์หยุดนิ่ง เป็นทางมาแห่งบุญกุศลอันยิ่งใหญ่ไพศาล เป็นบุญพิเศษที่จะเป็นเหตุให้เราได้บรรลุมรรคผลนิพพาน สิ่งที่เป็นบ่อเกิดแห่งความสุข และความสำเร็จในชีวิตของเรา มีเพียงสิ่งเดียวเท่านั้น คือ “บุญ” บุญจะเป็นเครื่องสนับสนุนให้เราได้บรรลุวัตถุประสงค์ของการเกิดมาเป็นมนุษย์ เป็นผู้ที่สมบูรณ์พร้อมด้วยรูปสมบัติ ทรัพย์สมบัติ คุณสมบัติ มีโอกาสทำทาน รักษาศีล และเจริญภาวนาอย่างเต็มที่ ได้ประพฤติปฏิบัติธรรมตามคำสอนของพระบรมสัมมาสัมพุทธเจ้า จนกระทั่งมีดวงตาเห็นธรรม ได้บรรลุมรรคผลนิพพาน ทั้งหมดนี้ จะได้มาต้องอาศัยบุญทั้งสิ้น เพราะฉะนั้น บุญจึงเป็นเรื่องใหญ่ เป็นสิ่งสำคัญในชีวิตของเราทุกคน มีวาระพระบาลีใน สุธาโภชนชาดกว่า “เยเกจิเม สุคฺคติมาสสานา    ธมฺเม ฐิตา สํยเม สํวิภาเค อิเธว นิกฺขิปฺป สรีรเทหํ        กายสฺส เภทา สุคตึ วชนฺติ ชนเหล่าใดเหล่าหนึ่ง หวังสุคติสวรรค์เป็นที่ไปในเบื้องหน้า ตั้งอยู่ในธรรม คือ ความสำรวมและการแจกทาน ชนเหล่านั้น ทอดทิ้งร่างกายไว้ในโลกนี้แล้ว เมื่อแตกกายทำลายขันธ์ ย่อมไปสู่สุคติ”     …

เดินตามทางของบัณฑิต ตอนที่ ( ๕ ) – พระภิกษุผู้รักการให้ทาน Read More »

มโหสถบัณฑิต ตอนที่ ๑๑ ( สนองราชกิจ )     การปฏิบัติธรรมเป็นหัวใจในการสร้างบารมี ใครอยากจะประสบความสำเร็จในการปฏิบัติธรรม ก็อย่าดูเบาในเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องของท่านั่ง การหลับตา หรือการทำใจให้สบายๆ ให้ปลอดโปร่ง ปลดปล่อยวางจากภารกิจการงานต่างๆ เป็นต้น โดยเฉพาะเรื่องปลิโพธความกังวลใจในชีวิตประจำวัน เรื่องการทำมาหากิน ครอบครัว ญาติสนิทมิตรสหาย การศึกษาเล่าเรียน หรือแม้แต่การเดินทาง  ปลิโพธ แปลว่า เครื่องกังวลใจ  ใครที่มัววิตกกังวลกับเรื่องเหล่านี้ในเวลาปฏิบัติธรรม ใจจะหาความสงบได้ยาก ให้พวกเราทุกคนปรับปรุงพื้นฐานเหล่านี้ให้ถูกวิธี แล้วทำให้ชำนาญ การปฏิบัติธรรมนับเป็นกรณียกิจอันสูงสุด เป็นสาระสำคัญของชีวิตเรา เราต้องฝึกฝนอบรมให้ดี หมั่นพัฒนาแก้ไขไปเรื่อยๆ การปฏิบัติธรรมของเราย่อมจะก้าวหน้า จะประสบความสำเร็จ ได้เข้าถึงธรรมกายกัน ทุกๆ คน มีวาระพระบาลีใน ขุททกนิกาย เตสกุณชาดกว่า     ” ปญฺญา สุตวินิจฺฉินี    ปญฺญา สิโลกวฑฺฒนี       ปญฺญาสหิโต นโร อิธ    ทุกฺเข สุขานิ …

มโหสถบัณฑิต ตอนที่ ๑๑ ( สนองราชกิจ ) Read More »

เดินตามทางของบัณฑิต ตอนที่ ( ๖ ) การทำภารกิจการงานในทางโลกก็ดี หรือการประพฤติปฏิบัติธรรมเจริญสมาธิภาวนาก็ดี ต้องหมั่นทำบ่อยๆ หมั่นตรึกหมั่นนึกถึงบ่อยๆ เช่นนี้แล้วเราย่อมจะประสบความสำเร็จโดยง่าย สิ่งใดที่เราหมั่นฝึกฝนบ่อยๆ ก็จะเกิดความชำนาญ เหมือนทางไหนที่เดินบ่อยๆ ก็จะโล่งเตียน หนทางภายใน ก็เช่นเดียวกัน ถ้าดำเนินจิตเข้าไปในหนทางสายกลางบ่อยๆ หยุดนิ่งอยู่ตรงกลางอย่างสมํ่าเสมอทุกๆวัน เราย่อมจะเข้าถึงจุดแห่งความสมปรารถนาได้ ดังนั้น ภารกิจกับจิตใจต้องควบคู่กันไป ใจที่ละเอียดที่ใสบริสุทธิ์นั้นจะดึงดูดแต่สิ่งที่ดีเข้ามาในชีวิตของเรา พระทีปังกรพุทธเจ้า ได้ตรัสพุทธพจน์ไว้ ในขุททกนิกาย พุทธวงศ์ว่า “ทาน ท่านกล่าวว่าเป็นต้นเหตุสำคัญของความสุข เป็นที่ตั้งแห่งบันไดที่ไปสู่พระนิพพาน ทานเป็นเครื่องป้องกันของมนุษย์ ทานเป็นเผ่าพันธุ์ เป็นเครื่องนำหน้า เป็นคติสำคัญของสัตว์ที่ถึงความทุกข์ ทานท่านแสดงว่าเป็นนาวา เพราะเป็นเครื่องช่วยข้ามทุกข์ และทานท่านสรรเสริญว่าเป็นนคร เพราะช่วยป้องกันภัย ทานเป็นดังดอกปทุม เพราะมลทินคือความโลภฉาบทาไม่ได้  ที่พึ่งพาอาศัยของบุรุษ เสมอด้วยทานไม่มีในโลก เพราะฉะนั้น ท่านทั้งหลายจงบำเพ็ญทาน นรชนคนไรเล่า ผู้มีปัญญาในโลกนี้ ผู้ยินดีในประโยชน์เกื้อกูล จะไม่พึงให้ทาน ที่เป็นเหตุแห่งโลกสวรรค์ นรชนคนไรเล่า  เมื่อได้ยินว่าทานเป็นแดนเกิดสมบัติในเทวโลก จะไม่พึงให้ ทานอันให้ถึงซึ่งความสุข ทานเป็นเครื่องยังจิตให้ร่าเริง นรชนบำเพ็ญทานแล้ว ย่อมเป็นผู้อันเทพอัปสรห้อมล้อม …

เดินตามทางของบัณฑิต ตอนที่ ( ๖ ) – พระภิกษุผู้รักการให้ทาน Read More »

มโหสถบัณฑิต ตอนที่ ๑๒ ( ไขปริศนา )         เราเกิดมาภพชาติหนึ่ง เพื่อแสวงหาสิ่งที่เป็นสาระของชีวิต แสวงหาพระรัตนตรัย ซึ่งเป็นที่พึ่งที่ระลึกอันแท้จริงของสรรพสัตว์ทั้งหลาย นับเป็นการแสวงหาของจริงที่ไม่มีการเปลี่ยนแปลง สามารถมีสุขได้ด้วยตัวเอง และเป็นตัวตนที่แท้จริง พระ-รัตนตรัยหรือพระธรรมกาย คือ แก่นของชีวิต เป็นชีวิตในระดับลึกที่อยู่ภายในตัวของเรา ทุกๆ คนมีสิทธิ์เข้าถึงได้ หากฝึกใจให้หยุดนิ่ง ถ้าใจหยุดได้เมื่อไร ก็เข้าถึงได้เมื่อนั้น ไม่จำกัดด้วยกาลเวลา เข้าถึงแล้วชีวิตเราจะสมบูรณ์ มีความสุขและความ มั่นคงปลอดภัยมากขึ้น     พระสัมมาสัมพุทธเจ้าตรัสไว้ใน มหาสารชาดกว่า     “อุกฺกฏฺเฐ สูรมิจฺฉนฺติ        มนฺตีสุ อกุตูหลํ       ปิยญฺจ อนฺนปานมฺหิ     อตฺเถ ชาเต จ ปณฺฑิตํ       เมื่อสงครามเกิดขึ้น ย่อมต้องการคนกล้าหาญ  เมื่อเกิดมงคลตื่นข่าว ย่อมต้องการคนหนักแน่น …

มโหสถบัณฑิต ตอนที่ ๑๒ ( ไขปริศนา ) Read More »

เดินตามทางของบัณฑิต ( ๗ )     สิ่งที่เป็นความปรารถนาของทุกๆ คนในการดำรงชีวิตนั้น คือ อยากให้ชีวิตประสบความสำเร็จสมหวัง พบเจอแต่สิ่งที่ดี มี ลาภ ยศ สรรเสริญ สุข ไม่อยากพบเจอสิ่งที่บั่นทอนกำลังใจ อันจะนำมาซึ่งความโศกเศร้าเสียใจ ทั้งแก่ตนเองและครอบครัว ความทะยานอยากทำให้มนุษย์ต้องดิ้นรนขวนขวาย เสาะแสวงหาในสิ่งที่ตนคิดว่า จะเพิ่มเติมส่วนที่บกพร่องของชีวิตให้เต็มเปี่ยมบริบูรณ์ จึงพากันแสวงหาร่ำไป ทั้งๆ ที่ตนเองก็ไม่รู้หนทางแห่งความสุขที่แท้จริงว่า อยู่ที่ตรงไหน จะเข้าถึงได้อย่างไร ทำให้ชีวิตต้องเวียนวนอยู่กับเรื่องการแสวงหาเบญจกามคุณ เกียรติยศชื่อเสียงเงินทอง พระบรมศาสดาทรงค้นพบว่า วิธีการที่จะทำให้เข้าถึงความสุขที่แท้จริงได้นั้น ต้องเริ่มต้นจากใจที่หยุดนิ่ง เพราะสุขอื่นนอกจากใจหยุดนิ่งไม่มี ใจที่สงบหยุดนิ่งจะเป็นต้นทางแห่งความสุข และความสำเร็จที่แท้จริง มีวาระพระบาลีใน ขุททกนิกาย วิมานวัตถุว่า “อุชฺชงฺคเล ยถา เขตฺเต        พีชํ พหูปิ โรปิตํ     น ผลํ วิปุลํ โหติ        นปิ โตเสติ กสฺสกํ ตเถว ทานํ พหุกํ    …

เดินตามทางของบัณฑิต ตอนที่ ( ๗ ) – พระภิกษุผู้รักการให้ทาน Read More »

มโหสถบัณฑิต ตอนที่ ๑๓ ( ปัญญาประเสริฐกว่าทรัพย์ )         มนุษย์ส่วนใหญ่ยังไม่รู้ว่าเกิดมาทำไม อะไรคือเป้าหมายที่แท้จริงของชีวิต ทำให้ใช้เวลาที่ผ่านไปแต่ละวัน ด้วยการมุ่งแต่ทำมาหากิน ศึกษาเล่าเรียน วุ่นวายอยู่กับครอบครัว เพลิดเพลินสนุกสนานไปวันหนึ่งๆ และถึงแม้มีเป้าหมาย ก็มุ่งเพียงให้ได้ลาภ ยศ สรรเสริญ อันเป็นเป้าหมายในชาตินี้เท่านั้น ไม่ได้ใส่ใจในเป้าหมายที่เป็นชาติหน้า และเป้าหมายหลัก คือ มรรคผลนิพพาน อีกทั้งเมื่อไม่ได้ฟังธรรมของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ขาดกัลยาณมิตรคอยแนะนำ ชีวิตจึงเวียนวนอยู่ในกระแสโลก กระแสแห่งความทุกข์ระทม ต่อเมื่อได้ฟังพระสัทธรรม จึงจะเข้าใจชีวิตไปตามความเป็นจริง และมุ่งแสวงหาสาระอันแท้จริง เพื่อบรรลุเป้าหมายสูงสุด คือ พระนิพพาน มีธรรมภาษิตใน ขุททกนิกาย มโหสถชาดกว่า         ” แม่น้ำน้อยใหญ่ทั้งหลายย่อมหลั่งไหลไปสู่ทะเลใหญ่ ทะเลนั้นมีกำลังมากตลอดกาล ทะเลใหญ่นั้นแม้มีคลื่นกระทบฝั่ง ก็ไม่ล่วงฝั่งไปได้ ฉันใด กิจการที่คนเขลาประสงค์ ไม่ล่วงคนฉลาดไปได้ คนไม่ฉลาดย่อมไม่ล่วงคนมีปัญญาไปได้ในกาลไหนๆ ฉันนั้น ”         นี่เป็นถ้อยคำของบัณฑิตนักปราชญ์ ที่สรรเสริญปัญญาว่าเป็นยอดกว่าทรัพย์สินเงินทอง หรือของมีค่าใดๆ …

มโหสถบัณฑิต ตอนที่ ๑๓ ( ปัญญาประเสริฐกว่าทรัพย์ ) Read More »

เดินตามทางของบัณฑิต ตอนที่ ( ๘ ) การสร้างบารมีสามารถทำได้ทุกเวลา หากมีจิตเลื่อมใสแล้วให้ทุ่มเทสร้างความดีอย่างเต็มกำลัง มหานิสงส์อันไม่มีประมาณย่อมจะบังเกิดขึ้นอย่างเกินควรเกินคาด มนุษย์ทุกๆ คนนั้น ตราบใดที่ยังไม่หมดกิเลส เสบียงบุญนี้ จะเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุดของทุกชีวิต ดังนั้น ทุกท่านต้องมีจิตใจเยี่ยงพระบรมโพธิสัตว์ ที่ทุกลมหายใจของท่านเป็นไปเพื่อการสั่งสมบุญบารมีอย่างเดียว  เมื่อใจของเราผูกพันกับการสร้างบารมีเช่นนี้ จิตใจย่อมจะถูกกลั่นให้ใสสะอาดบริสุทธิ์ เหมาะสมที่จะเป็นภาชนะรองรับบุญใหญ่ รองรับมรรคผล ที่สูงยิ่งๆ ขึ้นไป มีเนื้อความปรากฏใน ขุททกนิกาย ชาดก ความว่า     “ดูก่อนมาตลี การที่ยังไม่ให้ก่อนแล้วบริโภค ไม่ สมควรแก่เรา สิ่งนี้เป็นวัตรอันอุดมของเรา อนึ่ง การบริโภคคนเดียว พระอริยเจ้าไม่บูชา และบุคคลผู้มิได้แบ่งให้ ย่อมไม่ได้ประสบความสุข”     นับเป็นอริยประเพณีอันดีงามมาแต่อดีต ที่ปู่ย่าตายาย หรือครูบาอาจารย์ทั้งหลาย ได้สั่งสอนสืบทอดกันมาว่า “เช้าใดยังไม่ได้ให้ทาน เช้านั้นจะยังไม่กินข้าว วันใดยังไม่ได้สมาทานศีล วันนั้นจะยังไม่ออกจากบ้าน และคืนใดที่ยังไม่ได้สวดมนต์ นั่งสมาธิ แผ่เมตตา คืนนั้นจะยังไม่เข้านอน” นี่เป็นกุศโลบายที่จะทำให้ใจอยู่ในบุญ ให้ชีวิตดำเนินอยู่บนเส้นทางสวรรค์นิพพานอย่างเดียว เพราะกายมนุษย์นี้ ถือกำเนิดมาเพื่อใช้เป็นอุปกรณ์สำคัญในการสร้างความดี ไม่ใช่เกิดมาเพื่ออย่างอื่น …

เดินตามทางของบัณฑิต ตอนที่ ( ๘ ) – พระภิกษุผู้รักการให้ทาน Read More »

มโหสถบัณฑิต ตอนที่ ๑๔ ( คู่ครองในอุดมคติ )                การที่จะนำตนให้พ้นจากอาสวกิเลส ให้บริสุทธิ์บริบูรณ์ เข้าถึงอายตนนิพพานได้นั้น ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย สำหรับนักสร้างบารมีผู้มีหัวใจเต็มเปี่ยมย่อมตระหนักดีว่า การสร้างบุญบารมี เป็นกรณียกิจที่สำคัญยิ่ง บุญที่เราสร้างนี้จะเป็นเครื่องสนับสนุน ให้ได้บรรลุวัตถุประสงค์ของชีวิต เราจะก้าวไปในเส้นทางแห่งสังสารวัฏได้อย่างสะดวกสบาย สามารถสร้างบารมีให้ยิ่งๆ ขึ้นไปได้ เป็นบุญต่อบุญ สมบัติต่อสมบัติอย่างไม่มีที่สิ้นสุด จนกว่าจะถึงที่สุดแห่งธรรม การสร้างบารมีอย่างที่เรากำลังทำอยู่นี้ นับเป็นสิ่งที่มีคุณค่า มีความสำคัญต่อตัวของเรา รวมถึงชาวโลก ทั้งหลาย พระสัมมาสัมพุทธเจ้าตรัสไว้ใน อุคคหสูตร ว่า         “สุภาพสตรีผู้มีปรีชา ต้องไม่ดูหมิ่นสามีผู้หมั่นเพียร ขวนขวายอยู่เป็นนิตย์ เลี้ยงตนอยู่ทุกเมื่อ ให้ความปรารถนา ทั้งปวง ไม่ทำสามีให้ขัดเคือง ไม่ประพฤติแสดงความหึงหวงสามี และบูชาผู้ที่สามีมีความเคารพ เป็นผู้ขยัน ไม่เกียจคร้าน สงเคราะห์คนทางฝ่ายของสามี ประพฤติเป็นที่พอใจของสามี รักษาทรัพย์ที่สามีหามาได้ นารีใดประพฤติตนเช่นนี้ นารีนั้นย่อมเข้าถึงความเป็นเทพธิดาในสวรรค์”         ที่ยกพุทธวจนะบทนี้ขึ้นมากล่าว ด้วยปรารภเหตุจากสภาวะสังคมในปัจจุบัน …

มโหสถบัณฑิต ตอนที่ ๑๔ ( คู่ครองในอุดมคติ ) Read More »

เดินตามทางของบัณฑิต ตอนที่ ( ๙ )         ความดีหรือบุญกุศลเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุดในชีวิตของเรา เมื่อเราได้ทุ่มเททำลงไปอย่างเต็มที่เต็มกำลัง ความดีนั้นย่อมไม่ได้สูญหายไปไหน แต่จะคอยอำนวยผลให้เราประสบแต่ความสุขความสำเร็จ  ดังนั้น ทุกคนต้องมีจิตใจเข้มแข็งในการสร้างความดี ทุกลมหายใจต้องเป็นไปเพื่อการสั่งสมบุญบารมี เมื่อใจเราผูกพันกับการสร้างบุญบารมีเช่นนี้ จิตใจย่อมจะถูกกลั่นให้ใสสะอาดบริสุทธิ์ เหมาะสมที่จะเป็นภาชนะรองรับบุญ และธรรมะเบื้องสูงยิ่งๆ ขึ้นไป พระสัมมาสัมพุทธเจ้าตรัสไว้ใน อิสสรสูตรว่า “โจรํ หรนฺตํ วาเรนฺติ    หรนฺโต สมโณ ปิโย   สมณํ ปุนปฺปุนายนฺตํ    อภินนฺทนฺติ ปณฺฑิตา   โจรนำของไปอยู่ย่อมถูกห้าม แต่สมณะนำไปกลับเป็นที่รัก สมณะมาหาบ่อยๆ บัณฑิตย่อมยินดีต้อนรับ”      พวกโจรขโมยถือว่าเป็นผู้ทำความพินาศในโลก และเป็นผู้ขัดขวางโลก หรือถ่วงความเจริญของโลก ถ้าโลกนี้ไม่มีโจรขโมย มนุษย์ก็ไม่ต้องหวาดกลัวว่า เงินทองของมีค่าที่เก็บไว้จะสูญหาย พวกโจรจึงเป็นประเภทคนที่โลกไม่ปรารถนา เมื่อโจรนำของใครไป เจ้าของมักจะเสียดายทรัพย์ อยากได้กลับคืนมา แต่สำหรับสมณะผู้ฝึกฝนอบรมตนดีแล้ว เป็นผู้ยังโลกให้สว่าง นำความเจริญมาสู่โลก  เมื่อสมณะนำวัตถุสิ่งของของทานบดีไป ทานบดี ย่อมปีติดีใจไม่รู้สึกเสียดาย เมื่อให้แล้ว …

เดินตามทางของบัณฑิต ตอนที่ ( ๙ ) – พระภิกษุผู้รักการให้ทาน Read More »