อานิสงส์ถวายมะม่วง (ถวายมะม่วงของพระราชาแด่พระโมคคัลลานะโดยเอาชีวิตเป็นเดิมพัน)
โลกมนุษย์เป็นดินแดนแห่งการสร้างบุญและบาป แล้วแต่ผู้ใดจะเลือกเส้นทางใด เพราะโลกมนุษย์เป็นสถานที่ที่สามารถสร้างบารมีได้เต็มที่ หากประมาทก็อาจพลั้งพลาดไปทำบาปอกุศลได้เสมอ เราจะต้องใช้ชีวิตในแต่ละวันให้ผ่านไปอย่างมีคุณค่า เหมือนชีวิตของพระบรมโพธิสัตว์ทั้งหลาย ที่ท่านเกิดมาสร้างบารมีอย่างเดียว เราควรดำรงชีวิตให้ถูกต้องร่องรอยตามท่าน เพื่อจะได้ทำพระนิพพานให้แจ้งตามท่านไปด้วย
* มีวาระแห่งสุภาษิตใน ผลทายกวิมาน ความว่า
“ผู้มีจิตเลื่อมใส เมื่อได้ถวายทานในหมู่แห่งภิกษุผู้ปฏิบัติตรง ย่อมได้ผลอันไพบูลย์ ผู้นั้นแล ย่อมไปสู่สวรรค์ บันเทิงอยู่ในสวรรค์ชั้นไตรทิพย์ เสวยผลบุญอันไพบูลย์ เพราะเหตุนั้นแล มนุษย์ผู้ต้องการความสุข ปรารถนาความสุขอันเป็นทิพย์ หรือปรารถนามนุษย์สมบัติอันเลิศ ควรถวายทานเป็นนิตย์ทีเดียว”
ทานบารมี เป็นบารมีแรกในบารมีทั้ง ๑๐ ทัศ เป็นสิ่งที่มีความจำเป็นอย่างยิ่ง เพราะเป็นบ่อเกิดแห่งมหาสมบัติทั้งหลาย ที่จะต้องเอาไว้ใช้สร้างบารมีในภพชาตินั้นๆ และยังเป็นรากฐานเบื้องต้นในการที่จะทำให้สร้างบารมีอย่างอื่นได้อย่างสะดวกสบาย ไม่ต้องวิตกกังวลเรื่องปัจจัยสี่ ไม่ต้องลำบากในการหาเลี้ยงชีพ เพราะบุญที่เกิดจากการสร้างมหาทานบารมี จะคอยหล่อเลี้ยงและอำนวยประโยชน์สุขให้ตลอดเวลา
นักสร้างบารมีทั้งหลายในอดีตจึงสร้างทานบารมีก่อน แม้แต่พระเดชพระคุณ พระมงคลเทพมุนี หลวงปู่วัดปากนํ้าภาษีเจริญ ครูบาอาจารย์ของเรา ท่านได้กล่าวไว้ชัดเจนว่า จะสร้างบารมีอะไรก็สร้างไปเถิด แต่อย่าลืมการสร้างทานบารมี ผลแห่งทานบารมีนี้มีมากมาย ในครั้งนี้ หลวงพ่อขอยกตัวอย่างนักสร้างบารมีในสมัยพุทธกาล ที่ท่านได้ตัดใจให้ทานครั้งสำคัญที่สุดในชีวิต โดยเอาชีวิตของตนเองเป็นเดิมพัน
เรื่องราวเกิดขึ้นเมื่อครั้งที่พระสัมมาสัมพุทธเจ้าประทับอยู่ที่เวฬุวันมหาวิหาร ในสมัยนั้น พระเจ้าพิมพิสารทรงมีพระประสงค์จะเสวยผลมะม่วงในเวลาที่มิใช่ฤดูกาล พระองค์จึงรับสั่งกับพนักงานเฝ้าสวนว่า “เราอยากจะกินมะม่วง เจ้าจงหามะม่วงมาให้เราด้วย”พนักงานกราบทูลว่า “ข้าแต่พระองค์ผู้สมมติเทพ ฤดูกาลนี้มะม่วงยังไม่มีผลพระเจ้าข้า แต่ถ้าพระองค์รอเวลาอีกสักเล็กน้อย ข้าพระบาทจะทำให้มันออกผล”
พระเจ้าพิมพิสารได้ฟังเช่นนั้นก็รับสั่งว่า “ดี ถ้าอย่างนั้นท่านอย่ารอช้าเลย ลงมือทำเถิด” พนักงานเฝ้าสวนรีบเดินทางไปที่สวนมะม่วง เอาดินละเอียดที่โคนต้นมะม่วงออก แล้วเกลี่ยดินที่ละเอียดนั้นกลบลงไปใหม่ จากนั้นก็รดนํ้าเอาใจใส่ดูแลเป็นพิเศษ ไม่นานต้นมะม่วงก็สลัดใบ เมื่อเป็นเช่นนี้ เขาก็โกยดินออกไปจนหมด แล้วกลบด้วยดินที่ละเอียดผสมกับกากมะปรางลงไปใหม่ จากนั้นก็รดด้วยนํ้าที่มีรสหวานลงไป ไม่นานนักก็เกิดความอัศจรรย์ คือต้นมะม่วงได้ออกช่อตามกิ่งก้านสาขา ตูมแล้วก็บาน และได้ออกผลไปตามลำดับ จากลูกดิบอ่อน ก็เริ่มแก่ขึ้น
ต้นมะม่วงทั้งหมดที่ออกผล มีอยู่ต้นหนึ่งที่สุกก่อนต้นอื่น ในต้นที่สุกก่อน มีมะม่วง ๔ ผล ซึ่งสุกได้ที่น่ากินมาก มะม่วง ๔ ผลนี้มีสีแดงเหมือนกับสีผงชาด กลิ่นรสหอมหวาน เมื่อพนักงานเฝ้าสวนเห็นผลมะม่วงสุก๔ผลนั้น เขารีบเก็บถือออกจากสวน มุ่งหน้าไปเข้าเฝ้าพระเจ้าพิมพิสารเพื่อถวายมะม่วงที่พระราชาปรารถนาจะเสวย ในระหว่างทาง เขาได้พบพระมหาโมคคัลลานะ อริยสาวกเบื้องซ้ายผู้เลิศด้วยฤทธิ์ กำลังเดินบิณฑบาต เขาเกิดจิตศรัทธาอย่างเต็มเปี่ยม อยากจะเอาบุญกับพระเถระ จึงคิดในใจว่า
“มะม่วงเหล่านี้ เป็นมะม่วงที่เราดูแลอย่างสุดฝีมือ เป็นผลไม้ชั้นยอดในพระราชอุทยาน เราควรถวายเอาบุญกับพระคุณเจ้าก่อน เพราะท่านเป็นเนื้อนาบุญอันประเสริฐ แม้พระราชาจะสั่งให้ประหารเรา หรือเนรเทศเราออกจากแว่นแคว้น ให้ไปอยู่ที่อื่นเราก็ยอม ถ้าเราถวายพระราชา ก็จะมีผลเล็กน้อยเพียงแค่ค่าตอบแทนในปัจจุบันเท่านั้น แต่ถ้าเราเอาบุญกับพระเถระ ผลจักมีประมาณมิได้ ทั้งในปัจจุบัน และในสัมปรายภพ วันนี้ ไม่ว่าอะไรเกิดขึ้นก็ตาม เราจะไม่สนใจ ไม่หวั่นไหว ไม่วิตกกังวล ขอเอาบุญก่อน” คิดแล้วก็น้อมถวายผลมะม่วงทั้งสี่แด่พระมหาโมคคัลลานะเถระด้วยความเคารพเลื่อมใส
หลังจากน้อมถวายทานอันยอดเยี่ยมแล้ว ในใจก็เต็มเปี่ยมไปด้วยปีติ เขาเดินมุ่งหน้าไปเข้าเฝ้าพระราชา และได้กราบทูลเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้น พระเจ้าพิมพิสารเป็นผู้ที่ทรงธรรม และเป็นพระอริยสาวกผู้มีความเลื่อมใสไม่คลอนแคลนในพระรัตนตรัย เมื่อได้ฟังเช่นนั้น พระองค์เกิดความปีติโสมนัส นึกอนุโมทนาบุญด้วย ขณะเดียวกันพระองค์ก็ให้ราชบุรุษสอบสวนว่า พนักงานเฝ้าสวนได้ทำอย่างที่พูดจริงหรือไม่
หลังจากพระเถระกลับจากบิณฑบาต ท่านได้น้อมถวายมะม่วงเหล่านั้นแด่พระผู้มีพระภาคเจ้า พระศาสดาได้ประทานผลหนึ่งให้กับพระสารีบุตร ผลหนึ่งให้กับพระมหาโคคัลลานะ ผลหนึ่งให้กับพระมหากัสสปะ อีกผลหนึ่งพระองค์ทรงเสวยเอง ราชบุรุษเห็นเช่นนั้นก็ทูลเรื่องราวถวายพระเจ้าพิมพิสาร ทำให้พระองค์ทรงปลื้มพระทัยเป็นอย่างยิ่ง ดำริว่า
“บุรุษนี้เป็นบัณฑิตจริงๆ ยอมสละชีวิตของตนเพื่อการถวายทาน เป็นผู้ขวนขวายสร้างบุญอย่างเอาชีวิตเป็นเดิมพัน บุคคลเช่นนี้ สมควรที่เราจะยกย่องให้เป็นแบบอย่าง” จึงประกาศชื่นชมอนุโมทนา และได้พระราชทานบ้านส่วยตำบลหนึ่งพร้อมผ้าอย่างดี รวมทั้งเครื่องประดับให้เขา พลางตรัสว่า “วันนี้ท่านได้สร้างบุญใหญ่ที่ทำได้ยาก ขอท่านจงให้ส่วนบุญแก่เราบ้าง” พนักงานเฝ้าสวนก็กราบทูลว่า “ข้าแต่เทวะ ข้าพระบาทขอถวายบุญให้แก่พระองค์” พระเจ้าพิมพิสารก็ทรงอนุโมทนา
เมื่อถึงคราวหมดอายุขัย พนักงานเฝ้าสวนนั้นได้ไปเกิดในหมู่เทพชั้นดาวดึงส์ มีวิมานทองคำสูงถึง ๑๖ โยชน์ มีห้องรโหฐานถึง ๗๐๐ ห้องบังเกิดขึ้นพร้อมกับมหาสมบัติอันเป็นทิพย์อีกมากมาย วันหนึ่ง พระมหาโมคคัลลานะเถระได้จาริกไปในเทวโลก พบเทพบุตรนั้น ได้เห็นสมบัติทิพย์ที่ตระการโอฬาร พระเถระจึงถามว่า “ท่านเทพบุตร วิมานของท่านมีเสาเป็นแก้วมณีสูง ๑๖ โยชน์ โดยรอบเป็นห้องรโหฐานถึง ๗๐๐ ห้องปูลาดด้วยเครื่องลาดอันสวยงาม มีบริวารมากมาย ครั้งที่ยังเป็นมนุษย์ ท่านได้สร้างบุญอะไรไว้”
เทพบุตรได้เล่าบุพกรรมของตนเอง “ข้าพเจ้าได้ถวายผลมะม่วงแด่พระคุณเจ้า ที่ได้มหาสมบัติเช่นนี้ก็ด้วยอานุภาพแห่งบุญนั้น ข้าแต่พระคุณเจ้าที่เคารพ บุคคลใดมีใจเลื่อมใส ได้สร้างบุญอย่างเอาชีวิตเป็นเดิมพันในหมู่สงฆ์ผู้ทรงศีล ย่อมได้ผลอันไพบูลย์ ผู้ต้องการความสุข หรือปรารถนาสุขอันเป็นทิพย์ควรถวายทานเป็นนิตย์” พระเถระได้ฟังเช่นนั้นก็ชื่นชมอนุโมทนา
เราจะเห็นว่า นักสร้างบารมีที่เอาชีวิตเป็นเดิมพันในการสร้างบารมีนั้น ไม่ใช่ว่าหาได้ง่ายๆ แต่เมื่อทำได้ ก็จะเป็นที่ยกย่องสรรเสริญของบัณฑิตนักปราชญ์ทั้งมนุษย์และเทวา และผลบุญที่บังเกิดขึ้น ก็ยิ่งใหญ่ไม่มีประมาณ จะส่งผลให้เป็นความสุขความสำเร็จสมปรารถนา จะสมบูรณ์ด้วยที่สุดของทุกสิ่ง ทั้งในภพชาตินี้และภพชาติหน้ากระทั่งถึงที่สุดแห่งธรรม ยิ่งทำมาก ก็ยิ่งได้มาก ได้ทั้งบุญ บารมี รัศมี กำลัง ฤทธิ์ อำนาจ สิทธิ เฉียบขาด ปรารถนาสิ่งใดก็ได้หมด ดังนั้น ขอให้ก็ให้สร้างบารมีให้เต็มที่กันทุกคน
* มก. เล่ม ๔๘ หน้า ๕๕๐
พระธรรมเทศนา โดย หลวงพ่อธัมมชโย (คุณครูไม่ใหญ่)
ที่มา https://buddha.dmc.tv/dhamma/11782
ต้นฉบับ หนังสือ ธรรมะเพื่อประชาชน ฉบับอานิสงส์แห่งบุญ ๑
กลับสู่
สารบัญธรรมะเพื่อประชาชน สำหรับไฟล์เสียง, วีดีโอ และ Article