อานิสงส์ถวายขนมเบื้อง
การปฏิบัติธรรม เป็นสิ่งสำคัญที่สุดในการเกิดมาเป็นมนุษย์ ใครก็ตามที่ได้อัตภาพมนุษย์แล้ว ไม่เห็นคุณค่าของการปฏิบัติธรรม ชีวิตของผู้นั้นเป็นโมฆะ ว่างเปล่าจากธรรมของเหล่าพระอริยเจ้าทั้งหลาย แม้ว่าบุคคลนั้นจะเป็นผู้ที่ถึงพร้อมด้วยโภคสมบัติมากมายเพียงใดก็ตาม แต่ทว่ายังไม่เข้าถึงกายธรรมภายใน ก็ยังได้ชื่อว่า มีชีวิตที่ยังไม่สมบูรณ์ เพราะการปฏิบัติธรรมนั้น จะทำให้ชีวิตของทุกๆ คนเต็มเปี่ยมบริบูรณ์ด้วยความสุขที่ละเอียด ประณีต เกินกว่าสุขที่เป็นโลกิยะ ดังนั้น บัณฑิตนักปราชญ์ทั้งหลายผู้มีปัญญา ล้วนเห็นคุณค่าแห่งการปฏิบัติธรรมกันทุกคน
มีวาระบาลีที่ปรากฏอยู่ใน อุฬารวิมาน ความว่า
“สทฺเธสุ กทริเยสุ สทฺธาสีเลน สมฺปนฺนา
ปิณฺฑาย จรมานสฺส อปูวํ เต อทาสิหํ
ในตระกูลที่ไม่มีความศรัทธา มีแต่ความตระหนี่ ข้าพเจ้าเป็นผู้ที่ถึงพร้อมด้วยศรัทธาและศีล ได้ถวายขนมเบื้องแด่พระคุณเจ้าผู้เที่ยวบิณฑบาต ด้วยอานุภาพแห่งบุญนั้น ทำให้ข้าพเจ้าสมบูรณ์ด้วยมหาสมบัติอันโอฬารนี้”
ท่ามกลางผู้คนรอบๆ ตัวที่เป็นผู้ทุศีล มีแต่ความตระหนี่ครอบงำดวงจิต หากผู้ใดมีใจหนักแน่นมั่นคง ไม่หวั่นไหวไปตามกระแสรอบตัว สามารถดำรงสถานะที่ดีงามของตนอยู่อย่างนี้ได้ ผู้นั้นได้ชื่อว่า เป็นแบบอย่างของยอดนักสร้างบารมีที่น่าสรรเสริญอย่างยิ่ง เพราะไม่ยอมให้บุคคลที่เป็นมิจฉาทิฐิ มาบังคับบัญชาหัวใจที่เต็มเปี่ยมด้วยศรัทธาได้ เมื่อทำได้อย่างนี้ อานิสงส์ใหญ่ก็ย่อมบังเกิดขึ้น เหมือนนักสร้างบารมีท่านหนึ่งที่เอาชีวิตเป็นเดิมพันในการทำความดี เป็นบุคคลที่น่าจารึกไว้ในประวัติศาสตร์โลกยิ่งนัก
* เรื่องราวของนักสร้างบารมีท่านนี้ เกิดขึ้นในสมัยพุทธกาล ครั้งนั้นพระผู้มีพระภาคเจ้าประทับอยู่ที่เวฬุวันมหาวิหาร ใกล้ๆ กรุงราชคฤห์ที่มีพระเจ้าพิมพิสารผู้เป็นราชาผู้ทรงธรรมครองราชสมบัติอยู่ ในสมัยนั้น มีหญิงสาวท่านหนึ่งอยู่ในตระกูลที่เป็นอุปัฏฐากพระมหาโมคคัลลานะเถรเจ้าอริยสาวกผู้เลิศด้วยฤทธิ์ นางเป็นผู้ที่มีจิตใจงดงามมาก รักการให้ทาน ยินดีในการที่จะแจกจ่ายทาน เมื่อได้อาหารมาแล้ว นางจะแบ่งเอาไว้ส่วนหนึ่งเพื่อทำบุญ ตัวเองก็จะบริโภคอีกครึ่งหนึ่ง ถ้าวันไหนที่ยังไม่ได้ให้ทาน วันนั้นนางจะไม่ยอมบริโภคอาหาร จะเก็บเอาไว้จนกว่าเห็นผู้ที่สมควรให้ นางทำเช่นนี้ไม่เคยขาดแม้เพียงวันเดียว
จนกระทั่งวันหนึ่ง มารดาของนางสังเกตเห็นข้อวัตรปฏิบัติของลูกสาว ก็ชื่นชมยินดีว่า ลูกสาวเรานี้เป็นคนที่ใจบุญมาก เราควรเพิ่มอาหารให้นางอีก คิดดังนี้แล้ว มารดาก็เพิ่มอาหารให้กับนางเป็นสองเท่า และเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ทำให้นางมีโอกาสทำทานเพิ่มมากขึ้น เกียรติศัพท์อันงดงามนี้ได้ขจรขจายไป จนเป็นที่ชื่นชมยินดีแก่เหล่าบัณฑิตนักปราชญ์ทั้งหลายในยุคนั้น เมื่อนางเติบโตเป็นสาว มารดาบิดาเห็นว่า ถึงเวลาที่ลูกสาวควรมีเหย้ามีเรือน จึงยกลูกสาวให้กุมารตระกูลหนึ่งในเมืองนั้นนั่นเอง โดยไม่ทันพิจารณาว่า ตระกูลที่ตนเองยกลูกสาวให้นั้น เป็นตระกูลสัมมาทิฐิหรือไม่
เป็นเรื่องที่ค่อนข้างโชคร้ายสำหรับนาง เพราะตระกูลนั้นเป็นมิจฉาทิฐิ ไม่มีศรัทธา ไม่มีความเลื่อมใสในพระรัตนตรัย แต่ถึงกระนั้นก็ตาม ดวงใจที่เลื่อมใสในพระรัตนตรัยของนาง ก็ไม่เคยถดถอยลงแม้แต่น้อย นางจะคอยหาโอกาสบำเพ็ญทานอยู่เสมอ
วันหนึ่ง พระมหาโมคคัลลานะ ออกเดินบิณฑบาตไปตามตรอกของเมือง แล้วไปยืนอยู่ที่ประตูเรือนของพ่อสามี ครั้นนางผู้เปี่ยมด้วยความดีงาม เห็นพระเถระก็ดีใจอย่างยิ่งว่า วันนี้เป็นบุญลาภของเราจริงหนอ แม้จะออกเรือนแล้ว พระเถระก็ยังมาโปรดถึงประตูบ้าน วันนี้เราจะได้สร้างบุญใหญ่อีกแล้ว นางรีบนิมนต์ให้พระเถระเข้าไปในเรือนของพ่อสามี
เมื่อไม่เห็นแม่สามี นางก็คิดว่า ชีวิตของเรานั้น ไม่เคยขาดจากการบำเพ็ญทาน วันนี้เป็นไงเป็นกัน แม้จะได้รับคำดุด่าว่ากล่าวจากผู้ที่ไม่มีศรัทธา เราก็ยอมล่ะ ขอเอาบุญก่อน เมื่อคิดอย่างนี้แล้ว นางจึงหยิบเอาขนมเบื้องที่แม่สามีวางเอาไว้ใส่ในบาตร พระเถระก็ทำอนุโมทนาแล้วก็หลีกไป
เมื่อแม่สามีกลับจากทำธุระ นางก็ได้เข้าไปหาแม่สามี แล้วบอกว่า “แม่ วันนี้ขอให้แม่ทำใจให้เลื่อมใสและให้อนุโมทนากับบุญที่ดิฉันทำในวันนี้ แล้วแม่จะได้มีส่วนแห่งบุญ เพราะวันนี้ ฉันได้เอาขนมเบื้องที่แม่วางเอาไว้ ถวายพระเถระผู้เป็นเนื้อนาบุญอันประเสริฐ ขอให้แม่อนุโมทนาด้วยนะแม่นะ” ทันทีที่ฟังเช่นนั้น ด้วยความที่ตัวเองมีมิจฉาทิฐิ ก็ตะคอกกลับว่า “ทำไมเจ้าทำอย่างนี้ มีอย่างที่ไหนเอาขนมของเราไปให้สมณะที่มาจากไหนก็ไม่รู้” แม่สามีโกรธมาก ไม่นึกถึงสิ่งที่ควรหรือไม่ควร คว้าสากที่วางอยู่ทุบตีนางอย่างไม่ปรานีด้วยความโกรธจัด นางบาดเจ็บสาหัส มีชีวิตอยู่ได้เพียง ๒-๓ วันเท่านั้นก็เสียชีวิต แต่ทานที่นางกระทำไว้ก่อนตาย คือได้ถวายอาหารกับพระมหาโมคคัลลานะนั้น ประทับอยู่ในใจนางไม่รู้ลืม เป็นอาสันนกรรมที่มีผลอย่างมหาศาล
นางผู้มีใจผ่องใสอยู่ในบุญที่ทำไว้ดีแล้ว เมื่อละจากโลกนี้ได้ไปบังเกิดในสวรรค์ชั้นดาวดึงส์ด้วยอานุภาพแห่งกุศลกรรมที่ได้บำเพ็ญมาตลอดชีวิต ต่อมา พระมหาโมคคัลลานะได้จาริกไปในเทวโลก เห็นมหาวิมานอันโอฬารของเทพธิดานี้ พร้อมด้วยมหาสมบัติทิพย์ที่ละเอียดประณีตอย่างยิ่ง ท่านรู้สึกอัศจรรย์ใจในมหาสมบัตินั้นจึงเข้าไปเอ่ยถามบุพกรรมของเทพธิดานั้นว่า
“ดูก่อนเทพธิดา ยศ ผิวพรรณของท่านวิจิตรตระการตายิ่งนัก ทิศทั้งปวงสว่างไสวด้วยรัศมีจากเรือนร่างของท่าน เหล่าเทวดาทั้งหลายต่างพากันมาแวดล้อมเพื่อบูชาท่าน ดูก่อนเทพนารีผู้มีบุญมาก มหาวิมานนี้เป็นสีทองดูงดงามกว่าวิมานอื่นๆ แล้วตัวท่านเองก็เป็นเทพผู้มีอานุภาพกว่าเหล่าเทพทั้งหลาย มีความสำเร็จในสิ่งที่ปรารถนาทุกๆอย่าง ท่านเกิดอย่างยิ่งใหญ่และบันเทิงในหมู่เทพทั้งหลายอย่างนี้ เมื่อครั้งเป็นมนุษย์อยู่นั้น ท่านได้สร้างบุญอะไรเอาไว้”
เทพนารีผู้มีบุญได้กล่าวตอบพระเถระด้วยความปีติว่า “ข้าแต่พระเถระผู้มีฤทธิ์มาก เมื่อครั้งที่เป็นมนุษย์ ดิฉันเป็นหญิงที่มีศรัทธาและเลื่อมใสในพระรัตนตรัยไม่คลอนแคลน ได้เป็นสะใภ้ของตระกูลที่ไม่มีศรัทธา ไม่มีความเลื่อมใส แม้กระนั้น ดิฉันก็ไม่รู้สึกหวั่นไหวเลย ได้หาโอกาสบำเพ็ญบุญอยู่ทุกเมื่อ วันหนึ่งได้ถวายขนมกับพระคุณเจ้านี้แหละ แม่สามีไม่พอใจจึงทุบตีดิฉันจนสิ้นชีวิต ด้วยบุญนั้น ดิฉันได้มาเกิดใหม่ด้วยกายทิพย์ที่สว่างไสว สมบูรณ์ด้วยมหาสมบัติทิพย์อันโอฬาร ผลแห่งบุญนี้น่าอัศจรรย์ยิ่งนักพระคุณเจ้า” พระเถระได้ฟังแล้ว ก็กล่าวชื่นชมยินดีอนุโมทนาในการสร้างความดีของเทพนารีนั้น ที่ได้ตั้งใจทำอย่างเอาชีวิตเป็นเดิมพัน
เราจะเห็นว่า การสร้างความดีนี้มีผลที่ยิ่งใหญ่เกินควรเกินคาด นักสร้างบารมีที่แท้จริงนั้น แม้จะตกอยู่ในสภาวะเช่นใด จะอยู่ในท่ามกลางกระแสแห่งความไม่เข้าใจหรืออยู่ท่ามกลางผู้คนที่ไม่เห็นด้วยก็ตาม เขาจะยึดคงนึกถึงการสร้างบารมีอยู่เสมอ เพราะตระหนักดีว่าบุญเท่านั้นที่เป็นที่พึ่งในภพหน้า ดังนั้นพวกเราทุกๆ คน จะต้องเป็นผู้ที่เข้มแข็งในการทำความดี ให้เข้มแข็งเพิ่มขึ้นทุกๆ วัน เหมือนตัวอย่างเทพธิดาผู้ที่ไม่หวั่นไหวต่อการทำความดีที่หลวงพ่อนำมาเล่าให้ฟัง หากทำได้อย่างนี้ เราจะเป็นผู้ที่มีบุญบารมีเพิ่มพูนยิ่งๆ ขึ้นไป จะได้มีเสบียงติดตามไปจนถึงที่สุดแห่งธรรมกันทุกๆ คน
* มก. เล่ม ๔๘ หน้า ๒๑๘
พระธรรมเทศนา โดย หลวงพ่อธัมมชโย (คุณครูไม่ใหญ่)
ที่มา https://buddha.dmc.tv/dhamma/11873
ต้นฉบับ หนังสือ ธรรมะเพื่อประชาชน ฉบับอานิสงส์แห่งบุญ ๑
กลับสู่
สารบัญธรรมะเพื่อประชาชน สำหรับไฟล์เสียง, วีดีโอ และ Article