การที่เราให้วัตถุทาน ให้ข้าว ให้น้ำ ให้เสื้อผ้าแก่เพื่อน
มนุษย์ที่ตกยาก มันก็ไม่ได้ช่วยให้เขาพ้นทุกข์หรือรวยขึ้น หรือ
มีชีวิตที่สุขสมบูรณ์ อย่างนี้ไม่ได้เรียกว่า รื้อสัตว์ขนสัตว์ เรียกว่า
สงเคราะห์กันชั่วคราว ให้ได้มีกิน มีใช้ กินอิ่มเป็นมื้อ ๆ เท่านั้น
ไม่ได้ช่วยเขาทุกวัน
วัตถุทานที่ให้ไปนั้น ใช้ได้ไม่นาน แต่ให้ธรรมทานใช้ได้
ตลอดชีวิต เราบอกเขาครั้งเดียวให้ได้เรียนรู้ตามประสบการณ์
ที่เราเข้าถึง แค่ชีวิตหนึ่งพบกันครั้งเดียว ได้ฟังเรื่องราวความรู้ที่
ทำให้เอาตัวรอดได้ การพบกันครั้งนั้นเกิดประโยชน์อันยิ่งใหญ่แล้ว
แม้ต่อไปจะไม่ได้พบกันอีก เพราะได้ให้ธรรมทาน ให้ความรู้ที่จะ
ทำชีวิตให้รอด และปลอดภัยจากอบาย จากสังสารวัฏ
การให้ธรรมทานนี้จึงเป็นเลิศกว่าการให้ทั้งปวง และอย่างนี้
ถึงจะเรียกว่า “รื้อสัตว์ขนสัตว์” ให้พ้นจากวัฏสงสาร เหมือนอย่าง
ที่พระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงบำเพ็ญมา
๑๑ มกราคม พ.ศ. ๒๕๔๗
โอวาท หลวงพ่อธัมมชโย (คุณครูไม่ใหญ่)
ที่มา
คำตอบคุณครูไม่ใหญ่ เล่ม ๑
https://www.dhamma01.com/book/48
๑๑ มกราคม พ.ศ. ๒๕๔๗