ภิกษุ
หลวงพ่อครับ ที่หลวงพ่อเล่าว่า
เคยนั่งธรรมะกับคุณยาย
แล้วท่านบอกว่า ให้ใจเย็น ๆ
ตอนนั้นหลวงพ่อฝึกอย่างไรครับ
หลวงพ่อ :
ก็ฝึกอย่างพวกเราฝึกนี่แหละ ฝึกธรรมดา
ท่านสอนว่า การเห็นข้างในกับข้างนอกมันต่างกัน ข้างนอก
เราเห็นได้ทันที แต่การเห็นข้างในมันต้องค่อยเป็นค่อยไป ค่อย ๆ
เห็น จากไม่มีจนกระทั่งเห็นว่ามี จากเลือนรางก็ค่อย ๆ ชัดขึ้น
จากชัดน้อยก็ไปชัดมาก จากชัดมากก็ยิ่งชัดมากยิ่งขึ้น
เพราะฉะนั้น ให้ทำความเข้าใจ และรู้จักกับวิธีการเห็นข้างใน
ว่า มันเป็นแบบนี้ ก็ต้องทำแบบนี้ เมื่อเราเข้าใจมัน รู้จักมันอย่าง
ดีแล้ว เพราะฉะนั้นเราจะไปฮึดฮัดหรือหงุดหงิดในกรณีที่ไม่ได้ดังใจ
มันไม่ได้ แล้วจะใช้วิธีบังคับให้ชัด มันก็ไม่ได้ผล เพราะคนละวิธีกัน
เหมือนเอามีดผ่าฟืนไปปอกผลไม้มันไม่ได้ หรือเอามีดปอกผลไม้
ไปผ่าฟืนก็ไม่ได้ ของใครก็ของมัน
พอท่านสอนให้ทำความเข้าใจตรงนี้ ก็มาทดลองทำ ใหม่ ๆ
ก็ยังไม่ค่อยได้ผล เพราะเราคุ้นกับการเห็นอะไรได้ดังใจ หรือเห็น
อะไรไม่ชัด เราก็ต้องไปเพ่ง ทำตาหยี ๆ เพื่อจะให้มันชัดขึ้น ใหม่ ๆ
ก็เป็นอย่างนั้นอยู่สักพัก พอไม่ได้ผลก็เลยทำแบบยาย คือ ยอมรับว่า
การเห็นข้างในมันค่อย ๆ เห็น เพราะฉะนั้นเราก็ต้องใจเย็น ๆ ดู
เท่าที่มีให้ดู อย่างเลือนรางเราก็ดูเลือนราง ดูเฉย ๆ ปรากฏว่าได้ผล
คือ พอเราดูเฉย ๆ ใจมันก็เย็น พอเย็นมันก็หยุด พอหยุดมันก็
ละเอียด พอละเอียดมันก็ชัดขึ้น ก็แค่นั้นเอง มันก็ค่อย ๆ ชัดขึ้น ๆ
เหมือนเราดึงของที่อยู่ไกลให้ค่อย ๆ เข้ามาใกล้ตัวเรา หรือดึงของ
จากที่มืดมาสู่ที่สลัว จากที่สลัวก็ดึงมาสู่ที่มีแสงน้อย ๆ เหมือนฟ้า
สาง ๆ เหมือนเราลากออกมาเรื่อย ๆ กระทั่งมาสู่ที่แจ้ง เราก็ดูไป
เพราะฉะนั้น ใจเย็นเกิดขึ้นเพราะทำความเข้าใจว่า วิธีการ
เห็นภายในมันเป็นแบบนี้
๒๗ มีนาคม พ.ศ. ๒๕๓๙
โอวาท หลวงพ่อธัมมชโย (คุณครูไม่ใหญ่)
ที่มา
คำตอบคุณครูไม่ใหญ่ เล่ม ๑
https://www.dhamma01.com/book/48
๒๗ มีนาคม พ.ศ. ๒๕๓๙