6. บรรพชิตที่แท้
ลูกๆ ที่รักทั้งหลาย
เราได้กล่าวคำอธิษฐานจิตอยู่จำพรรษากันเสร็จเรียบร้อยแล้ว ก็ขอให้ลูกทุกๆ รูป ตั้งใจประพฤติปฏิบัติธรรมให้เต็มที่ ให้สมกับที่ได้ตั้งใจสละทางโลกเข้ามาบรรพชาอุปสมบทในคราวนี้ แม้บางรูปจะอุปสมบทเพียงช่วงสั้นก็ตาม แต่เป้าหมายในการอุปสมบทนั้นไม่ควรจะเปลี่ยนแปลง ควรจะเป็นเป้าหมายเดียวกัน นั่นคือ การทำพระนิพพานให้แจ้ง
พรรษานี้เรามีเวลาอย่างจำกัด เช่นเดียวกับพรรษาที่ผ่านๆ มา ขอให้ใช้เวลาให้เป็นประโยชน์อย่างสูงสุดต่อการประพฤติปฏิบัติธรรม โดยมุ่งหวังทำพระนิพพานให้แจ้ง หรืออย่างน้อยต้องเข้าถึงพระธรรมกายภายในตัวของเรา มีพระธรรมกายเป็นสรณะ เป็นโคตรภูบุคคล คือ บุคคลที่มีเชื้อสายของพระธรรมกาย เชื้อสายของพระอริยเจ้า
อย่างน้อยพรรษานี้เราต้องเข้าถึงตรงนี้ เราจะได้เข้าถึงความสุขที่แท้จริง มีที่พึ่งที่ระลึกอย่างที่เรามีความปรารถนามานาน เราจะได้เห็นคุณค่าของพระพุทธศาสนา อีกทั้งจะมีความองอาจแกล้วกล้าในทุกสถานที่ สมกับบทสวดมนต์ที่เราสวดกันทุกๆ วันว่า
“บรรพชิตควรพิจารณาเนืองๆ ว่า คุณวิเศษของเรามีอยู่หรือไม่ ที่จะทำให้เราเป็นผู้ไม่เก้อเขิน ในเวลาเพื่อนบรรพชิตถามในกาลภายหลัง”
คุณวิเศษในตัวของเรา ในทางพระพุทธศาสนา หมายเอาพระรัตนตรัย เพราะสิ่งอื่นที่จะวิเศษเท่า หรือยิ่งกว่านี้ไม่มีอีกแล้ว มีแต่พระรัตนตรัยอย่างเดียว พระรัตนตรัยภายใน พูดสรุปย่อๆ ก็คือ พระธรรมกายนั่นเอง
พุทธรัตนะ คือ พระธรรมกาย ธรรมรัตนะ คือ ดวงธรรมที่ทำให้เป็นธรรมกาย สังฆรัตนะ ก็คือธรรมกายละเอียด ที่ซ้อนกันอยู่ภายในกลางกายของเรา
เพราะฉะนั้น ควรพิจารณาเนืองๆ ว่า บัดนี้เรามีคุณวิเศษในตัวหรือไม่ มีพระรัตนตรัยเป็นสรณะ เป็นที่พึ่งที่ระลึกแล้วหรือยัง ถ้ายังไม่มี ก็ต้องทำให้มีให้ได้ภายในพรรษานี้ ให้สมกับที่ตั้งใจมาบวชในคราวนี้ แล้วจะได้ชื่อว่าเป็นอายุของพระพุทธศาสนา
อายุพระพุทธศาสนา
อายุพระพุทธศาสนา ก็คล้ายกับอายุของคนนี่แหละ บางคนอายุสั้น บางคนอายุยืน ที่อายุสั้นก็เพราะว่าหมดบุญ หมดอายุกันไปเสียก่อน ที่อายุยืนเพราะมีบุญ ได้อายุยืนยาวเป็นมนุษย์สืบต่อไป อายุพระพุทธศาสนาก็เช่นเดียวกัน
อายุของพระพุทธศาสนา ท่านหมายเอาพระรัตนตรัยเป็นหลัก ตราบใดที่ยังมีการสืบต่อของพระรัตนตรัย มีผู้เข้าถึงพุทธรัตนะ ธรรมรัตนะ สังฆรัตนะภายใน ก็ได้ชื่อว่ายังมีพระพุทธศาสนาอยู่ นั่นหมายถึงว่า อายุพระพุทธศาสนาก็จะสืบทอดยืนยาวต่อไป แต่ถ้าเมื่อไรพระรัตนตรัย ในตัวดับสูญไป เมื่อนั้นอายุพระศาสนาก็สิ้นไป
ถ้าหากว่าลูกๆ ทุกรูป ตั้งใจปฏิบัติธรรมจนกระทั่ง เข้าถึงพระรัตนตรัยภายในตัวแล้ว ย่อมได้ชื่อว่าเกิดมาในชาตินี้ มาเพื่อสืบต่ออายุพระพุทธศาสนาอย่างแท้จริง
บุญกุศลจะเกิดขึ้นกับเรา แก่โยมพ่อโยมแม่ และหมู่ญาติอย่างมากมายมหาศาลทีเดียว ไม่ว่าจะมาเกิดอีกกี่ภพกี่ชาติก็จะอยู่ในเส้นทางของพระรัตนตรัยตลอดไป จนกระทั่งเข้าสู่พระนิพพาน
กิจวัตรกิจกรรม
พรรษานี้ก็เช่นเดียวกับพรรษาก่อนๆ เป็นพรรษาที่มีอากาศเหมาะสมต่อการประพฤติปฏิบัติธรรม อากาศไม่ร้อนอบอ้าว และไม่หนาวเกินไป อากาศกำลังพอดีๆ เหมาะสมเป็นอย่างยิ่งต่อการประพฤติปฏิบัติธรรม
ดังนั้น ขอให้ลูกพระลูกเณรทั้งหลายใช้เวลาทุกวินาทีให้เป็นประโยชน์ต่อการปฏิบัติธรรม เพื่อให้เข้าถึงพระ รัตนตรัยภายในกัน
จวัตรหรือกิจกรรมต่างๆ ที่เราได้รับมอบหมายจากหมู่คณะ ก็อย่าให้ขาด ให้ทำด้วยความอาจหาญ ร่าเริง เบิกบาน มีปีติ มีความภาคภูมิใจ ให้รู้สึกว่าเป็นเกียรติแก่เรา ที่หมู่คณะมอบหมายภารกิจนี้ให้เรา และให้ทำด้วยอาการที่ร่าเริง โดยถือว่าภารกิจที่ได้รับมอบหมายนั้นเป็นการพักผ่อนอย่างหนึ่งของเรา และให้เป็นเครื่องเสริม เครื่องเกื้อกูลในการประพฤติปฏิบัติธรรมให้ดียิ่งๆ ขึ้นไป
หยุด นิ่ง เฉย สบายๆ
ส่วนแนวทาง หรือวิธีการปฏิบัตินั้น ทุกรูปก็ได้ยินได้ฟังและรับทราบจากหลวงพ่อมาหมดแล้ว เหลือเพียงอย่างเดียวเท่านั้น คือ เราต้องทำให้ได้
สูตรสำเร็จที่จะทำให้เข้าถึงพระรัตนตรัยในตัว หรือพระธรรมกาย มีเพียงประการเดียว คือ ทำใจของเราให้หยุด ให้นิ่ง ให้เฉย อย่างสบายๆ อย่างนี้เท่านั้น
หยุดนิ่งเฉยอย่างสบายๆ จะเข้าถึงพระธรรมกายอย่างง่ายดาย สมกับคำสอนของหลวงพ่อวัดปากน้ำ ภาษีเจริญ ที่สอนเอาไว้ตลอดชีวิตว่า “หยุดเป็นตัวสำเร็จ” ทำใจให้หยุดให้นิ่งอยู่ภายในอย่างเดียวเป็นตัวสำเร็จ ทำอย่างอื่นไม่สำเร็จ ถ้าขยายความต่อมาก็คือ ต้องทำใจให้หยุดให้นิ่ง ให้เฉยอย่างสบายๆ หยุด นิ่ง เฉย อย่างสบายๆ อย่างนี้เท่านั้น จึงจะทำให้เข้าถึงพระธรรมกายได้อย่างง่ายๆ
ชีวิตใหม่
สำหรับลูกๆ ที่บวชเข้ามาใหม่ภายในพรรษานี้ เพื่อถวายพระราชกุศลแด่สมเด็จพระบรมโอรสาธิราช ก็ขอให้ทำความรู้สึกใหม่ๆ ว่า บัดนี้เราได้อยู่ในเพศของนักบวชแล้ว ตั้งใจเข้ามาบวชในบวรพระพุทธศาสนา เรามีชีวิตที่แตกต่างจากชีวิตของฆราวาสที่เราเคยเป็นอยู่ เราจะต้องมีความคิดใหม่ๆ พูดใหม่ๆ แล้วก็ทำใหม่ๆ เพราะชีวิตนักบวชเป็นชีวิตที่ตรงข้ามกับชีวิตดั้งเดิมของเรา
ถ้าพูดในแง่ของการปฏิบัตินั้น เราต้องมีชีวิตใหม่ๆ คือ เมื่อมีชีวิตทางโลก เราคุ้นเคยกับความยากลำบาก เราได้รับการสั่งสอนมาว่า ชีวิตคือการต่อสู้ และเราก็ได้ต่อสู้จริงๆ เกี่ยวกับการทำมาหากิน ชีวิตเราถูกหล่อหลอมมาอย่างนั้น เราคุ้นเคยกับความยาก ความลำบาก การที่ต้องใช้กำลังต่อสู้กัน ต้องใช้ตาต่อตาฟันต่อฟัน เบียดเบียนกันไป นั่นคือสิ่งที่เราคุ้นเคยกันมา
แต่ชีวิตของนักบวชในแง่ของการปฏิบัติธรรมนั้นมันกลับตาลปัตรกัน เราจะเจอในสิ่งที่เราคาดไม่ถึง ซึ่งเป็นสิ่งตรงกันข้ามกับชีวิตทางโลก
การปฏิบัติธรรม เพื่อให้เข้าถึงพระธรรมกายนั้น ต้องง่ายๆ สบายๆ ความยากอยู่ที่ตรงนี้ คือ เราคุ้นกับสิ่งที่ยากมาก่อน แต่พอมาทำในสิ่งที่ง่ายๆ ที่เราคาดไม่ถึง นึกไม่ถึง จึงมักทำไม่ค่อยได้ มักจะใช้กำลังในการปฏิบัติธรรม ซึ่งจริงๆ แล้วต้องใช้วิธีการง่ายๆ สบายๆ แต่เราไม่คุ้นเคย
การดำเนินชีวิตทางโลก เราคุ้นว่าถ้าจะไปถึงที่หมาย ต้องไปอย่างรวดเร็ว ต้องเร่งรีบ แต่ในการปฏิบัติธรรมแล้ว จะถึงที่หมายอย่างรวดเร็วได้ ต้องหยุด ต้องค่อยๆ ช้าลง นี่มันสวนทางกันอย่างนี้
หรือการเห็นโลกภายนอก กับการเห็นโลกภายใน ก็แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง การเห็นโลกภายนอกนั้น พอเราลืมตาก็เห็นได้ชัดเจนทันทีดังใจหวัง
ส่วนการเห็นโลกภายใน หรือการเห็นธรรมภายในนั้นตรงกันข้ามกัน คือ การเห็นภายในจะค่อยเป็นค่อยไป ค่อยๆ เห็น ค่อยๆ ชัด ค่อยๆ เป็น ค่อยๆ ไป ไม่ใช่ ปุ๊ปปั๊บแล้วชัดขึ้นมาเลย
ตรงนี้แหละที่เราไม่คุ้น และเรามักอดทนกันไม่ค่อยได้ ใจเย็นไม่พอ พอมันไม่ค่อยชัด เราก็ใช้วิธีทางโลกที่เราคุ้นเคย คือ ใช้กำลังบังคับกันเลย ไปลุ้น ไปเร่ง ไปเพ่ง ไปจ้อง ในที่สุดก็ไม่สมหวัง
วิธีการปฏิบัติภายในก็เหมาะสมกับงานภายใน วิธีของโลกภายนอกก็เหมาะสมกับโลกภายนอก วิธีการมันกลับตาลปัตรกันอย่างนี้นะ
เพราะฉะนั้น ลูกๆ ที่เข้ามาบวชใหม่ขอให้ทิ้งชีวิตเก่าให้หมด ทิ้งความคิดเก่าๆ คำพูดเก่าๆ การกระทำเก่าๆ เปลี่ยนแปลงไปมีชีวิตใหม่ ที่คิดใหม่ๆ พูดใหม่ๆ ทำใหม่ๆ แล้วจะเข้าถึงพระธรรมกายได้โดยไม่ยากเลย
พรรษานี้จะเป็นพรรษาแห่งความสมปรารถนา ถ้าลูกๆ ทุกรูปได้ตั้งใจปฏิบัติตามที่หลวงพ่อได้แนะนำมานี้
ทำอย่างสมณะ
อีกเรื่องหนึ่งที่อยากจะกล่าวให้ลูกทุกรูปได้รับทราบเอาไว้ ในบทสวดข้อที่ ๑ ที่กล่าวว่า
“บรรพชิตควรพิจารณาเนืองๆ ว่า บัดนี้เรามีเพศต่างจากคฤหัสถ์แล้ว อาการกิริยาใดๆ ของสมณะ เราต้องทำอาการกิริยานั้นๆ”
บทสวดบทนี้ เราได้สวดกันมาทุกวันเลย เท่าที่หลวงพ่อสังเกต ลูกทุกรูปก็ได้พยายามที่จะทำอย่างนี้อยู่แล้ว นอกจากบางทีเราอาจดูเบาในบางเรื่องไปนิดหน่อย แต่เราไม่ได้ตั้งใจ หรือมีเจตนาที่จะทำในสิ่งที่ไม่ดี แต่ว่าดูเบาไป
หลวงพ่อสังเกตเห็น ลูกๆ บางรูปมีกล้องถ่ายรูป หลวงพ่อเห็นที่อื่นเขาทำกัน นักบวชนิกายเดียวกัน หรือต่างนิกายก็ดี ทั้งภายในประเทศก็ดี หรือภายนอกประเทศก็ดี ที่เขาเข้ามาในเมืองไทย หลวงพ่อเห็นเขาสะพายกล้องถ่ายรูป ทั้งชายทั้งหญิงเลยที่เป็นนักบวช แล้วก็ถ่ายรูปกัน หลวงพ่อดูว่ามันไม่งาม ถ้าถามว่าผิดพระวินัยไหม ก็ไม่ผิดอะไร แต่ว่าดูไม่งาม ไม่เหมาะกับเพศสมณะ
ตอนแรกๆ ก็ถ่ายธรรมชาติกันก่อน เพราะกล้องมันมีวิญญาณ ใครถือแล้วเป็นต้องถ่าย เหมือนหนังสติ๊ก ใครถือแล้วต้องยิง กล้องก็เหมือนกัน ถ้าถือแล้วต้องถ่าย มันมีวิญญาณอยู่ ทีนี้ใหม่ๆ ก็ถ่ายธรรมชาติกันก่อน ต่อไปก็ถ่ายภาพคนทั้งผู้หญิงทั้งผู้ชาย แล้วต่อไปก็มีความคุ้นเคยกัน และจากความคุ้นเคย จิตของเราที่เคยละเอียดก็จะหยาบ จะเริ่มพูดเรื่องหยาบๆ ความนึกคิดแบบสมณะก็จะค่อยๆ หย่อนลง ไปคิดแบบฆราวาส แล้วในที่สุดก็ถอยออกไปเลย ลาสิกขาไปอยู่ในเพศของฆราวาส
เพราะฉะนั้น หลวงพ่ออยากจะให้ลูกๆ บางรูปที่มีกล้องถ่ายภาพนำไปมอบให้เป็นของกลาง ให้กับอุบาสกที่เขาทำหน้าที่ถ่ายภาพ แล้วเขาถ่ายได้ดีเสียด้วย ถ่ายเก่ง ถ่ายดีและเหมาะสม นำไปมอบให้ตั้งแต่วันนี้เลย เพื่อเขาจะได้ทำหน้าที่ให้สมบูรณ์
อย่าเอาติดตัวเลย สิ่งของที่ไม่เหมาะสมกับสมณะ ไม่อย่างนั้นสิ่งที่ไม่ดีไม่งามมันจะเกิดขึ้นตามมาในภายหลัง แล้วจะทำให้เป้าหมาย มโนปณิธานของเราที่ตั้งใจเข้ามาสู่อารามนี้ ต้องพลอยเสียไป
หลวงพ่อเคยให้โอวาทเอาไว้ว่า เมื่อเข้ามาสู่อารามนี้แล้ว ลูกๆ ทุกรูปต้องมีวัตถุประสงค์อย่างน้อย ๓ ข้อ คือ
๑. เข้ามาฝึกฝนอบรมตนเอง ให้เป็นพระที่สมบูรณ์
๒. เข้ามาสร้างบารมี
๓. เข้ามาศึกษาวิชชาธรรมกาย
หลวงพ่อเสียดายนะ เสียดายโอกาสที่ดี ที่เราได้มาพบวิธีการที่จะสอนให้เข้าถึงธรรมกายแล้ว มาพบหมู่คณะที่เขาตั้งอกตั้งใจประพฤติปฏิบัติธรรม เพื่อให้เข้าถึงธรรมกาย จะศึกษาวิชชาธรรมกาย จะเป็นอายุพระพุทธศาสนา ช่วยขยายธรรมกายไปทั่วโลก เพื่อให้ชาวโลกได้เข้าถึงความสุขภายใน สันติสุขที่แท้จริงจะได้เกิดขึ้นแก่โลก เราได้มีโอกาสดีอย่างนี้แล้ว อย่าให้พลาดไปนะจ๊ะ
วันเสาร์ที่ ๒๓ เดือนกรกฎาคม พ.ศ. ๒๕๓๗
โอวาท หลวงพ่อธัมมชโย (คุณครูไม่ใหญ่)
ที่มา
หนังสือ พรรษาวิสุทธิ์
www.dhamma01.com/book/02
๒๓ กรกฎาคม พ.ศ. ๒๕๓๗