ลาสิกขาไปแล้ว อย่าให้เสียผ้าเหลือง
ตั้งใจเลยว่า ต่อจากนี้ไป เมื่อเราอยู่ในเพศของคฤหัสถ์แล้ว จะตั้งใจรักษาศีล ๕ ให้เป็นปกติ จะไม่ฆ่า ไม่ลักทรัพย์ จะเว้นจากการประพฤติผิดในกาม ไม่พูดปด เว้นจากการดื่มสุราเมรัย บุหรี่ ยาเสพติด สิ่งไม่ดีทั้งหลาย
เราจะเป็นต้นบุญต้นแบบที่ดีของโลก เราจะเป็นแสงสว่างให้กับทุกๆ คนที่เข้าใกล้ ไม่ว่าจะเป็นใครก็ตาม
ก่อนบวชเราจะเป็นอย่างไร ชีวิตที่ผิดพลาดมันผ่านไปแล้วก็ให้มันผ่านไป แต่ว่าต่อจากนี้ไป เราได้ผ่านการบวชมาแล้ว แม้ช่วงสั้นก็ตาม หล่อหลอมกันมาแล้ว อย่าให้บวชเสียผ้าเหลืองนะลูกนะ อย่าให้ใครเขาพูดตำหนิ หรือเย้ยหยันได้ว่า โอ้ นี่บวชมาแล้ว ทำไมหลังลาสิกขาถึงแย่กว่าเดิมอีก อย่านะลูกนะ
โลกกำลังขาดแคลนตัวอย่างดีๆ เขาอยากเป็นคนดีกันทุกคนแหละ แต่เขาไม่รู้ว่า ทำอย่างไรถึงจะเรียกว่า เป็นคนดีที่โลกต้องการ อยู่ก็เป็นสุข นั่ง นอน ยืน เดินเป็นสุข เขาไม่รู้กัน
ลูกได้ผ่านการอบรมช่วงสั้นมาแล้ว เข้าใจธรรมปฏิบัติในระดับหนึ่ง คือ มีฐานของใจที่จะศึกษาเรียนรู้ หรือทำความดีให้ยิ่งๆ ขึ้นไปได้ ก็ให้ทำความดีนะลูกนะ อย่าถอยหลังกลับไปทำในสิ่งที่ไม่ดี เหมือนก่อนที่เราจะมาบวช
ถ้าลูกทำได้อย่างนี้ก็จะได้ชื่อว่าเป็นกัลยาณมิตรของชาวโลก เป็นผู้ให้แสงสว่างให้กับเพื่อนมนุษย์ เราจะสร้างแรงบันดาลใจให้เกิดขึ้นกับเพื่อนมนุษย์ ที่เขากำลังหมกมุ่นมัวเมากับอบายมุข สิ่งที่ไม่ดีต่างๆ หรือทุศีล เป็นต้น เขาจะกลับเนื้อกลับตัวเป็นคนดี โดยดูเราเป็นต้นแบบ
แม้บางครั้งอาจจะมีเพื่อนๆ หมู่ญาติที่คุ้นเคยกันมายั่วเย้า ล้อเล่นบ้าง หรือสอบอารมณ์เราบ้าง ยื่นน้ำเมา ยื่นบุหรี่ หรือชวนให้เล่นอบายมุข เราก็อย่าไปถือสาเขา อย่าไปสนใจ เราก็ยิ้มแย้มแจ่มใสไป บอกเขาไปว่า “เลิกเถอะ สิ่งนี้เคยทำมาแล้ว มันไม่ได้ทำให้ชีวิตนี้ดีขึ้นเลย มีแต่ตกต่ำลงไปเรื่อยๆ ตอนนี้รู้เรื่องราวความเป็นจริงของชีวิตแล้วในระดับหนึ่ง จะไม่หันหลังกลับไปทำอีก” แล้วก็ชวนเขาเลิกนะลูกนะ
ต้องชวนเขาเลิก แล้วก็บอกว่า มันมีสิ่งทดแทน ที่คุณเคยเข้าใจว่า น้ำเมาก็ดี บุหรี่ก็ดี หรือการพนันก็ดีเป็นสิ่งที่นำมาซึ่งความบันเทิงของใจ บอกไม่จริงหรอก มันแค่ความเพลิน เป็นความสุขที่ถูกครอบด้วยความหายนะ แต่มีสิ่งที่ดีกว่านั้น และเป็นความสุขที่แท้จริงคือการปฏิบัติธรรม แล้วเราก็ชวนเขานั่งสมาธินะลูกนะ
แม้การชวนครั้งแรกจะยังไม่ประสบผลสำเร็จ ก็อย่าท้อใจ ให้ชวนต่อไป สักวันหนึ่งบุญเก่าเขาส่งผล คำพูดดีๆ ของเราที่ฝังลงไปในใจของเขาก็จะเจริญงอกงาม ให้เขาเกิดแรงบันดาลใจอยากจะมาปฏิบัติธรรมกับเราด้วย แล้วเราก็จะได้ชื่อว่า เป็นผู้นำบุญ เป็นยอดกัลยาณมิตรของเขา มันหมดเวลาแล้วที่ชีวิตอย่างนี้ หรือภาพเหล่านี้จะเกิดขึ้นอีก เพราะเราได้มาบวชแล้ว มาอยู่ในดินแดนของผู้ที่มีจิตใจงดงาม
เมื่อเราได้ทรัพย์มาแล้ว ก็ใช้ทรัพย์ให้เป็น หาทรัพย์ได้ก็ต้องใช้ทรัพย์เป็น ให้เป็นประโยชน์ต่อครอบครัว ต่อตัวเรา แล้วก็เพื่อการสร้างบุญบารมีของเราด้วย นี่ก็คือสิ่งที่เราจะต้องทำต่อไป
๖ มกราคม พ.ศ. ๒๕๔๙
พระธรรมเทศนา โดย หลวงพ่อธัมมชโย (คุณครูไม่ใหญ่)
ที่มา https://www.dhamma01.com/book/92
ต้นฉบับ หนังสือ เล่ม 3 ชีวิตสมณะ ผู้เห็นภัยในวัฏสงสาร
กลับสู่
สารบัญ หนังสือคำสอนครูไม่ใหญ่